ගුත්තිල කාව්ය-විවරණය
 |
මෙම පොත විකිපොතක් නොව විකිමූලාශ්‍රයකි. සිංහල විකිමූලාශ්‍ර අඩවිය සැකසූ පසු ඒවෙත ගෙනයායුතුව ඇත. |
අන්වය
[සංස්කරණය] 1. සිය පින් සිරින් සරු, දෙතිස් ලකුණෙන් විසිතුරු, කෙලෙසුන් කෙරෙන් දුරු, වඳිම් මුනි උතුමන් තිලෝගුරු.
2. දස පෙරුම් සපුරා බුදුව පළ කළ, බව බීරම් හරණ මනරම් අනගි සදහම් අදරින් වඳිම්.
3. තමන් පද වන්දන කළ පමණකින් නන්දන නිවන් සැප වින්දන මුනි නන්දන මහ සඟන වඳිම්.
4. සුගත් මෙත් බෝසත් විදුරත් තිනෙත් පියුමත් ගහනත් තිනෙත් පුත් මෙසත් සුර සත් ලොවට සෙත් දෙත්.
5. මුන් පද උතුමගේ තෙවළා දහම් දිවගේ ජය සිරි මඬලගේ සෑදූ පැරකුම්බා නිරිඳුගේ.
6. මෙත් කුළුණෙන් දැවටි, යසසින් ගුණෙන් නොකිලිටි රුදු අරිටු රුපු හළ සියල් සිරිලක අග මැති ව සිටි.
7. අදිකරණෙහි පසිඳු රජ නීති දත් පිරිසිදු සදහම් පුරුදු කළ වෙළඳ කුලඹර පුන් සඳක් බඳු.
8. තිළිණෙන් සිතුමිණි බදුරු කළ කළඹ පසු කළ දන මන දොළ පුරණ තමා සුරතම සුර තුරක් කළ.
9. සග සැපත් විඳිමි යි අවා බිය පත් නො වමි යි මොක් සැපත් අත් කෙරෙමි යි පතා දහම් පොත් පත් ලියවු.
10. දුටු දුටු දනන් සිතු තුටු කරන සව් සිරි යුතු මල් පොල් වතු සමග ගෙවල් සඟසතු කරවා දෙමින්.
11. පිරිසිදු යස සඳුන් දිගැතුන් කුඹු අලෙව් දුන් දුසිරිත සිත නුදුන් සලාවත ජය පාල මැතිඳුන්.
12. වෙසෙසින් කිවියර බසින් බැඳි මුනිඳු සිරිතක් ඇසිය අටී අදහසින් සතොසින් ආරාදනා කෙළෙන්.
13. මො‍ෙහාතක් සිහි කළවුන්ට නැතක් සග සැප දෙන මොක් පුර මහවතක් මුනි රජුගෙ පෙර සිරිතක් කියම්.
14. පෙර මහ කිවිවරණ පැවසූ තිලෝගුරු බණ මම මගෙ නැණ පමණ කීමියි කිකරුණ වරදෙක් වේ ද?
15. පරසතු මලින් පුද ලද දිය නඳ මුනි සඳුට වන පසැ මලින් පුද කළයි පවසනු කවර වරද ද?
16. ඉන් මුනිඳු සිරිතින් රැඳි ම බස් අමා නුවණැතියෙනි සතතින් බැතියෙන් සවන් දෝතින් බිබී තුටු වව්.
17. සග හා සරි කළැකි දිගත ගහා මිණි රැසිනි බබළන මහ ගහා රජ ගහා පවර නුවරෙක් වී.
18. සව් සිරිනි සාරය බිම්බිසාරය නිරිඳු ගෙ එ පුරෙහි උදාරය වේළුවන නම් විහාරය වී.
19. සොබනා දම්කිත්ලියට මනා තෝතැනි වන නොයෙක පුද රඳනා මන නඳනා පවර එ වෙහෙරෙහි.
20. ලද මොක් සැපත් ඇර මහ කුළුණු සිත් වඩමින් ලොවට සෙත් කෙරෙමි යි බියපත් නො වී සසරට පිවිසි.
21. සූ විසි මුනි දවස ලද විවරණින් නිසි ලෙස සිව් අසෙකි කප්සුවහස සම තිස පෙරුම් දම් පුරා.
22. වෙසතුරුව ද සැපත යදිනට පියඹ පියසුත මහත දන් දීමෙන් මිහිකත සත්යලක් ගුගුරුවා.
23. සුරඟන ගත් සෙමෙර දිදුලෙන් හැමවර දිලෙන සිරිබර තුසී පුර ඉපිද නොවිතර සුර ඉසුරු විඳ.
24. හිමි සඳ නුඹ විසින් වෙසෙසින් බුදුවන කලැයි බඹ සුර සෙන් ගොසින් බඳැදිලිව සතොසින් අයැදි සඳ.
25. තෙදින් දිනිඳාණන් සක කුල සිඳු සඳාණන් සිරින් සුරිඳාණන් සුදොවුන් මහ රදාණන් නිසා.
26. තම තුනු රුව විලස දනන් ඇස රසඳුන් කළ තුන් ලෝ කුස පසිඳු මායා බිසවගේ කුස ඉපද.
27. සත් බුමු පියුම් පිට සිට අබීරු සිහ නද කොට පින් බල ලොවට පෑ නර ලොවෙහි රජ සැපතට පැමිණ.
28. සිරිකල අක්මන් කළ පියඹ දුක්මන් නොතකා මරුගෙ වික්මන් බිඳ පැවිදි වියටිව අබිනික්මන් කර.
29. බෝමැඩ විදුරසුන් අරා විදසුන් වඩමින් සිව් සසුන් පිළිවිද මරු සමඟ කෙලෙසුන් පසුන් කර.
30. බුදුව සව්නේ දැන පල සමවතිනේ තුටුව ඉසිපතනේ ගොසින් උතුම් දම්සක් පවත්වමිනේ.
31. බවරැ කෙලෙස් සඳ කිරණින් මුහුලු බඹ සඳ පියුම් වන එම සඳ සොඳ දෙසුම් රිවිගෙන් පුබුදුවා.
32. ලොව මිනිසුන් කෙමෙන් සුදසුන් නිවන් දක්වා තුන් සසුන් ඇති කර සුදසුන් අප මුනිඳු සඳ විසී.
33. මෙ අප සුගතිඳු සඳ දනන් මන කොඳ පොබයා සඟගණ් ගහන් මැද වෙහෙරඹර තුරෙහි බබළන සඳ.
34. තම තම පණ ලෙසින් බුදුන්ගේ බණ රකිනා ගුණ පමණ නොකළැකි ලොවට පින් කෙත්ව සිටි සඟ ගණ.
35. රන් මිණි ලෙසින් කුසින් නිකුත් කෙසරුන් විලසින් දිනෙක සිත් සතොසින් තම තම වසන නිවෙසින් නික්ම,
36. රිවි රැස් සුබාවට මිණි පබා අවට පැතිරෙන සක් දෙව් සබාවට නිගා කළ ඒ දම් සබාවට.
37. රැස් ව එහි වැඩ හිඳ සවනේ ගෙවා දත් මුනිරජුගෙ සොඳ ගුණ බඳ මනනද තෙපුල් තෙපලන සඳෙහි,
38. මුනිඳුට වයිර බැඳ තද නිරා දුක් විඳිනා දෙව් දත්හු නුගුණ ද මේ ලෙද ඒ සෙබේ පහළ විය.
39. පහන් තම සිත්තුළ ඔහු දොස් සඳහන් නොකර සිව් දහන් ලබනුව පැවිදි කරවා කමටහන් දුන්.
40. තිලෝ ගුරු මුනි රජුගෙන තෙවළා බණ ඉගෙන මම මගෙන උගතිමී මුනිඳුන කුමන ගුරු දැ යි කියයි.
41. පෙර බැඳි වයිරෙන් මගදී බුදුන් විදිනට දුනුවායන් යෙදී අහෝ දහමක් සිතේ නොරැඳී.
42. නොහැකිළි අවා පුරයට යන ලෙස නියැළී මඟ හෙළි කරනෙව් බුදුන් මුදුනට ගලක් පෙරළී.
43. මුනි මහතා මැරුව නියතා බුදු බව ලැබෙයි අනුවණ සිතා කර නාලාගිරි මදැතා ඇරවි.
44. සසර විය බේදය මුනි අවවාදය නොගෙන සඟ බෙදය කෙළේ එම නිවනට පමාදය වීය.
45. අසෙකි සක්වළ හැම බඹ සුර නරෝ එක්ව ම එක්ව ද සම නොවෙති. එයින් මුනි රජ අසම සම වේ.
46. රසී එක එක බස එකසී බව දුක් නසයි සැහැසි මුනිඳු සඳ එබඳු තෙවළා දහම් පැවැසී.
47. දියනෙත අප මුනිඳු කුලුණු සව් ලෙව් වෙත නුවන සව් නේ පදරුත දහම් සත සිත පැවැත්වී.
48. මුනිඳුට කිසිවක් හටත් නැති සනුවණෙක් ඇති, මෙලොව හැමට ම ඇති වාසනා ගුණ කිසිවකුත් නැති.
49. අබළුවකින් පමණ නොකළැකි සතරණ දියසෙ පෙදෙස නැණ ලදුව යි බුදු ගුණ කෙසේ පැවසිය හැකි ද?
50. සියලු මුනි ගුණ ම ය දනන් තුටු වන දෙය ම ය මෙබඳු බුදු මහිමය නොදත් දෙව් දත් තෙරණුවෝ ම ය.
51. මුනි වර යමා මහ පෙළහර දක්වන වරෙහි නික්මුණු දිය දහර මොහු වෙර කිලුටු බැහැර නොකෙළෙ ද?
52. මුනිඳු මත්තේ ගල හෙත කිසිවක් නොදත්තේ පිළි ගත්තේ ගලෙකි; එ සෙවු ගුණ මොහු නොපිළි ගත්තේ.
53. රා බී ඇවිසුණේ දරුණේ දනපල් වරණ මුනිඳු දැක දැමුණේ; දෙව්දත් තෙර නොදැමුණේ කිමෙක?
54. නිවන් දා මුනි සඳු බඹ සුර නරන් වන් දා තිදස පුර වන් දා ඔවුන් ගුණ මොහු සිත නොවන් දා?
55. ඇස ඇස රස අඳුන් මුනිඳුන් රුසිරු දැක දැක සිත තුළ මෙත නුදුන් පුහුදුන් අහෝ දොස් බල බලව!
56. මරුට සේවටුවන් දෙ සැට දිවු පස වැටුවන් මිස දිටුවන් විලස තම අත්බැව කිළුටුවන් කෙළේ.
57. දෙව්දත් එක වෙහෙර ඉඳ ඉඳ, මනහර දහම් විඳ විඳ, සසර දුක් සිඳ බිඳ අනේ! මොක්පුර නුදුටි.
58. දෙව්දත් මුනිසඳුට වෙර බැඳ කුසල් මුල් සිඳ නොමඳ කළ අකුසල් පවස - පවසා සඟන උන් සඳ.
59. පවනින් ගිමන ලෙස නිවනින් බව දුක් නිවන සවන දිව සවනින් ඒ සවන කර යහනින් නැඟී -
60. මරුගෙ තෙද කිය පා සුරන් පිණිපා කරවන අසුරිඳු දපා හළ සිරි පා බිමට දිගු කළ සඳෙහි -
61. දෙරණත පළා නැඟී නොවළා සුවඳ විහිදෙන රොන් සලා උදහන සරණ සහළා පියුම් පිට සිට -
62. ලා රසිනේ රැඳු බඳුවද කුසුම් ලෙසිනේ මන නඳිනේ දිලෙන අඳනේ තුන් මඩුලු වසා ඇඳ-
63. මනා රන්දමකින් පබළු කළඹක් බඳින ලෙසිනා විදුලි සිරි රඳනා සොබනා කහ බහණ බැඳ -
64. රන් පැහැ විහිද දිලි දහගැබ වසා ලන ලෙස රත් පලස සිරි ලද සුගත් සිවුරෙන් බුදු බඳ වසත -
65. නිල් මිනි පැහැ සරා කලිඳු ගඟ පැහැ පැහැරා සුනිල් රැස් දහරා මුළු ලොව තවර - තවරා දිවි.
66. උතුරු සයුර උතුලෙව් මෙර විලිනව ගියා මෙන් මුළු ලොව එක පැතිර මනහර රන් වන් කැලුම් දිවි.
67. රුවන් රැස් දාරා ලෙස රත් කැලුම් බාරා දසනුදෙස පෑරා සක්වළ ගලින් බෑරා දිවි.
68. කිරි සමුදුර ඔපෑ මුළු ලොවට පෑ වන ලෙස හිමි නුබතුරු නො පෑ සඳ රැස් සුසුදු සුදු පෑ දිවි.
69. මුනි රද පුදට වන් සුරඹ ගිනි මැදට වන් රතැටි වන් විලසින් කෙරෙමින් මඳට වන් රැස් ඇඹරිණි.
70. ලොවැති පැහැ එක් කොට කළ රුසිරු සිතියම් පට රුවට විදහන මෙන් පබසර කැලුම් එක විට දිවි.
71. ගොස් බඹ ලොව වැදී, ඇඹර නා ලොව කිමිදී, වැද එහි රැළි දිදී, මෙ ලෙස සවනක් කැලුම් විහිදි.
72. දන මන පුබුදුවා, නුවන් ලත් පල විඳුවා, ගන අඳුරු බිඳුවා මෙ ලෙස සවනක් රැස් විහිදුවා.
73. රන් රස ගිගිළියෙන් පවන් අවල දද කෙළියෙන් සුවඳ ගඳ කිළියෙන් පිපි පඩෙර පිය වෙළියෙන් නික්ම.
74. පුද කුසුම් සුවඳට බමණ බිඟු දැල් විලසට අවට මිණි දැල් ලෙළ දම් සබා මඩුවට වැඩමකර.
75. නේ සහස් තරු වැළ මැද තරිඳු සිරි පුස්නේ සබ මැද සැප පහස්නේ අස්නේ එසඳ වැඩ හිඳ.
76. සසොබා උදය දිසි තඹුරු වන සිරි පසුබා පවසන බස් තබා එ උන් මහ සහන දෙස නරඹා.
77. පිඹයා හළ සපුන් සේ යහ දසන පබයා මුව පියුම පොබයා සියලු දම් සබයා සුවඳ කර.
78. මහණෙනි අප ඊමට පළමුවෙනි තෙපි කුම් නම් පුවතකිනි යුතු ව මෙ තැන උනු දැ? යි මුනි විතාළේ.
79. අමා රස සුදුසු කුළුණු නුවණින් සුමුසු දසබල බස් ඇසූ ඒ සඟ ගණ මෙලෙසින් පැවසූ.
80. තිලෝගුරු හිමි සඳ මෙහි ඉඳ අප කළ කතා විසය රස පිළිබඳ දෙ තිසක් කතා පිළිබඳ නො වේ.
81. මහිදිව මහිම පෑ හිමි, ඔබ සස්න පැවිදිව, පිළිවෙත්හි නො යෙදිව, වැරදිව ඔබ කෙරේ වයිර බැඳ -
82. මොකැදුරු හිමි නිසා සකසා සිව් දහන් ලැබ තෙවළා බණ අසා මෙ ඔබ තම ගුරු නොවෙයි පවසා -
83. නිවට දෙව්දත් තෙර මහත් වනයට පැමිණිය. එවිට තම කී බස් මුනිඳුයට මෙසේ පැවසූ සඳෙහි -
84. දැන් මතු ද මෙ නිවට පළමුත් ගුරුව සිටි මට නිකරුණ වයිර කොට මහත් වනයට පැමිණියේ ය යි -
85.දෙසුම් රිවි උදයට මෙ තෙපුල් අරුණු රැස්කොට සුගතිඳු උන් කලට යති‍ඳෙක් සෙමෙන් සෙබෙන් නැගි සිට -
86. මුදුන් මලසුන් මුදුනත රත් අතුල් සහස්පත පුදා සිට මුනිඳු සරණත වැඳ මෙ පුවත පැවසීය.
87. හිමි, දෙව් දත් පෙර දවස කළ දෙය සමතැස ඔබට මිස නො දැනේ ය. එයින් තතු ලෙස වදහළ මැනවි.
88. එ යති සඳ මෙ ලෙසින් ආරාදනා කළ සඳ තෙකල් දත් මුනි සඳ පෙර විසි නැණින් පිරිසිඳ පැවසි.
89. කුරවි නද විරස වෙණ නදට අපහස කර මුළු ලෝ කුස පසිඳු දිය නඳන බඹ ගොස විහිදුවා.
90. හිමපටලින් වැසී නොදිසි සිසි බිඹු සදිසි බවයෙන් වැසී සිටි ඉකුත් වත් මේ ලෙසින් පැවසි.
91. ඉසුරෙන් ඉඳුරු පුර පසු කරන සව් සිරි බර පුවතර බරණැස් නම් පවර පුරෙක් දඹදිවෙහි විය.
92. දුසිරි නවතා දෝ පිරිතිරෙන ඉසුරට දෝ සොඳෝ ඉදි කළ මෙන් එ පුරෙහි කළදෝ පවුර බැබළි.
93. සිරි සිලිලෙන් දිලෙන මහ උර මහත් සැපතින් එ පුර ගිලෙතෙ යි දැන බඹා ලූ තර වලල්ලක් මෙන.
94. පිපි සිය පත් රොනට පුරෙහි වත් සුණු සුවඳට අවට හැසිරෙන බමරු අරකට හෙලූ මිණි දැල් වැන්න.
95. දිමුත් මිණි බිම දිසි පහග ලෙ‍ලදෙන දද යුත් සිඳු වැද සපුන් ගත් ගුරුළු දහස් එව් දන නුවන් ගත්.
96. දුල සිසි කිරණ පට මිණී කොත් ඇණින් අසු කොට තුබූ එව් පුරලු කොට එහි රිදි පල හැම විට දිලෙයි.
97. නිල් මිණි රස් පැතිර සිතඹ පුරඹර නිල් වත ගජ මද විසිර හෙත එ පුර හැම වර වහරෙව් දිසි.
98. එ පුර හය කුර රොන් ගසින් ගිජිඳු වෙසෙසින් ගිජිඳුන් හළ පොකුරඹ රසින් තුරඟ වෙසෙසින් සැනසෙති.
99. උරයෙන් උර පැහැර නිරතුර ගැවසි සිටින දන රැස් පිරි එ නුවර පවර කුවෙර නුවරෙව් සැදුණි.
100. රජෙක් නම් ෙ‍ම ම ය යි ලොවැ තමන් නම කියවු රුපු රජෙක් නම් නොතිබූ බඹදත් නම් රජෙක් විය.
101. දවරැ මෙ දෙරණ දිලෙන රිවි සඳ කිරණ මෙන් ඔහු තෙදග සොමි ගුණ මුළුලොවට අපමණ වැඩ කෙළේ.
102. තුළුණු ඈසින් සව් සත තියුණු නැණසින් සව් සත නිති දක්නා විසින් යුගැසින් යුතු වූයේ එ රජ ම ය .
103. ඔහු තෙද දිවසකර විකුම් ගිරි සිර දිලිහෙත පර රද යස තුසරකර පෙර සිටි රඟ නො හැර සිටී ද?
104. යුදයට සුරත ඔහු සුරත කගපට ලෙළදෙත රුපඹුවන් හට යුග දිට සුරත මිස සුරත නම් කොද?
105. යුදෙහි ඔහු කග ලිය රුපුන් ඔද සමග වෙව්ලිය. උන් අඹු සිතු විළී ලිය සමඟ ඔහු යස ලිය ද ලියලිය.
106. ලෙළ දෙන නනවි සිළු රෙද දුම් කදින් පිහිකුළු ඔහු සෙන් රළු ලවග මොළ රුපු නිරිඳු ඉළු හළු කළේ.
107. දිමුතු කිතු මුතු හර දිඟු පියන් පියවුර කරැ දස රජ දම් නොහැර එ රජ එ නුවර රජ කරන වර -
108. රජ කුල අදර ලත් විදු මිණි රුවන කර යුත් පසිඳු මහ දනවත් ගඳෙව් කුලයක මහසත් ඉපිද -
109. කුමර කෙළි පුරුදුව, ගුරුන් පෙම් කොඳ තරිඳුව, දිසි පින් පිඩු බඳුව, සොඳුරු ගුත්තිල නමින් පසිඳුව -
110. සුරඟන වුව වෙතට අදනා සොඳුරු රුසිරට අනඟ රඟ පසු කොට සපිරුණ සොළොස් වයසට පැමිණ -
111. පන්සිළු නොනිසි කළ සුර නරන් රිසි වඩන දන මන් විසි කරන නිසි වීණා ගායනා ඉගෙන -
112. බඹදත් නිරිඳු මැද මනනද සිල්ප දක්වා නොමද යස සිරි ලැබ හැම සඳ රජ සේවයට පැමිණ -
113. දඹදිව්තල නොයෙක පිළී ඇදුරු සැක දුරු කර සිප් සයුර තෙර දැක අඳ දෙමව්පිය රැක වසන සඳ -
114. බරණැස් නුවර සිට උදේනි නම් නුවරට ගැල් පිට බඩු පුරා වෙළඳාමට රැගෙන ගිය වෙළඳු -
115. රන් රසු දැල් ගිගිළී රන් දද පෙළින් එළිවූ බැබළි එ නුවර තුර කෙළිනා මහත් සැණ කෙළි දුටුහු.
116. පිවිතුරු සුදු වැලි සදවා, පියකරු රන් දද බඳවා, දොර දොර රඹ තුරු සිටුවා විසිතුරු පුන් කුඹු තබවා.
117. සලෙළු දන සතොසේ සරා, සුරා පාන කරන ලෙසේ නොයෙක රසේ අවුළු අවන්හල් පුරා සරා -
118. උදා දිනිඳු කර හරණේ අඳුරු විදා කිරණේ දිසි රන් තොරණේ දෙපස යොදා පුර දෙරණේ මෙලෙස සදා -
119. සුවඳ සඳුන් කො‍කුමඟරා තමන් වෙර පැහැද තවරා එ පුරා නොමඳ සලෙළු දන සතොස පුරා නිබඳ කෙළිති.
120. රස මියුරු ගී කියමින් අනුරූ පදතළ තබමින් දන මන බදිමින් නුවරූ බහු රූ බැඳ කෙළිමින් යෙති.
121. සුරඟන රඟ රඟ හළුවෝ දුටු දන මන නෙත් වෙළුවෝ මන යොන සැර කුසුම් අළුවෝ නළුවෝ තැන තැන රඟ දෙති.
122. රැගත් සුරා පිරූ විතින් සුරත් තඹුරු පෙති සෙ නෙතින් බමණ ගතින් පුවත් නොදැන සුරා මතින් අයෙක් නටත්.
123. වරලසෙහි සුවඳ කුසුම් උරෙහි කපුරු හර පැළඳ නොමඳ අබරණ ලා සැරහි පුරෙහි ලියො නිබඳ කෙළිති.
124. සුරඹ ලෙසේ සලකවමින් නිසැක සබා මැද පිවිසේ නො යෙක නළඹ තොසේ නටති. එ දැක කෙනෙක් කෙසේ යෙද් ද?
125. ළන්දු තැන තැන කෙළිමින් කන අම බින්දු දෙන මෙන් සොඳ ගී සින්දූ කියමින් ඇසුවන් සිත දුක් බින්දු.
126. රුසිරෙන් සුරඹා පසුකර රන් මිණි සලඹා ගොස කර එ නුවර ලිය රඟ නරඹා බඹසර සිතවත් කලඹා.
127. රඟන සුරන් රඟා පැහැර එ පුර සියලු දන සමගා රඟ නිතර සිත සෙ කෙළිති. එ රඟ කවර කලෙක වෙද?
128. අසුරන් ජය ගෙන සුර සෙන් සිත සේ කෙළි සැණ කෙළි සේ රිසි නන් වෙස් සොඳ සේ ගෙන මෙසේ සතොසින් දන කෙළිති.
129. ඇස ඇස තුනු රුවින් පුරවා වෙසෙස ගී නැටුම් කරවා සත සිත දොම් නස අරවා මෙ ලෙස පුර වාසි කෙළිති.
130. සුර පුර මෙන් බැබළි සව් සිරින් දිළි එ පුරෙහි නුවරුන් මැළි නො වී ඒ කෙළින සැණකෙළි වෙළඳු දැක -
131. රිසි රිසි දෙය ඇර ගෙන, නොයෙක් ලෙස සැරසී ගෙන නුවරුන් එක්ව ගෙන තුමු ද සැණකෙළියට පටන් ගෙන -
132. නරන් මන් තුටු කොට වීණා ගායනාවට ඇදුරෙකු තම වෙතට ගෙනෙන ලෙස එකෙකුට පැවසූ ය.
133. එ තෙම තම නුවරා පසිඳුව වසන මියුරා ඉඳුරා වෙණ වයන නමින් මූසිල ගඳඹ ඇදුරා.
134. දැක ඔහු උන් වෙතට කැඳවා අවුත් පළමුකොට මිළ දී සතුටු කොට වීණා ගායනාවට යෙදී.
135. එකල ඒ ගඳඹා නොතබා සිල්ප දක්වා වෙළඳ දන පොළඹා දන නොතබා ගනිමි යන සිතිනි.
136. වීණා සිල්ප දක්වා ණය නොවී ඉඳිමියි උප වීණය සමඟ වීණය දැඩි කොට සදා රැගෙන-
137. මින් මුත් මනායා මනායා තොස කෙරෙමියි සිතින් සමනායා වීණා ගායනායා කෙළෙද-
138. නොදන්නා බසකින් පෙන්නා කියන පුවතට නොසතුටුව ඉන්නා දනන් මෙන් ඉන්නා උන් බලා -
139. දැන් මේ වෙළඳ දනෝ මින් මනනඳ වෙත්වයි මැඳුම් සැදුමෙන් සදා එම සඳ වෙන වෙන නද කරන -
140. සැරයට ළං නොවන ලිහිණියකු අත්පසුරෙන් ගනිමි යි තැත් කරන එකකු ලිහිල් සැදුමෙන් සදා ගෙන -
141. එද අසා තුටු නොවන ඒ වෙළඳ දනන්ගේ මන තුටු කරවන සිතින වෙණ ලිහිල් සැදුමෙන් සදා ගෙන -
142. වෙසෙසින් නියම කොට මුලු රට ඉසුරු දුන්නත් තුටු නොවන එකෙකුට සතුටු පඬුරට ගමක් දෙන මෙන් -
143. මිහිරස ගී සමඟ මනරඟ ගායනා කර එවිට ද උන් එරඟ නොසතුටු සිතින් උන් රඟ බලා -
144. මේ වෙණ නොමිහිරි ද? මෙයින් වැඩි වෙණ ඇසුහු ද? නැතහොත් නුවණ නැත? නොසතුටු වන්ට කාරණ කියව.
145. ඇදුර, අප තුටු නොවෙතියි සිප් නොදනිතියි නොසිත. වෙණ සදතියි උනිමු. ගායනා කරතියි නොදත්තෙමු.
146. එ වෙළදන් අපහස ලෙසට මෙ වදන් කී සඳ, එයැදුරු සිත නඳන් නොම කර යලිත් මෙ වදන් කියා.
147. නින්දා බස් කියන වෙළෙඳුනි, වෙණ වැයීමෙන් මට වැඩි තරම් වන එකකු වෙන තැන දුටුවා ඇද්ද?
148. වෙළෙන්දෝ ඔහුගෙ බස අසමින් තමන් බරණැස සිප් වෙසෙස දන්නා ගුත්තිල ඇදුරු මේ ලෙස වණති.
149. මූසිල, තෝ වෙන වෙණැදුරෙකු බල නෑසි ද? මෙකල බරණැස් පුර ගුත්තිල නමින් ගඳඹෙක් වෙසේ.
150. එයැදුරු ගඳඹ උතුමා මහිමා කියනු කිම? පන්සිලු තමා අව තමා අතවැසි කරනු නියමා.
151. අමරඟනන් රුවට, මාහැඟි අමා රසයට, එයැදුරු වෙණනදට මෙලොව කව‍ෙරක් තුටු නොවන්නෙ ද?
සන්න සහිත
[සංස්කරණය]152. රිවී රැස් පහස නැත, නොපිපෙන තඹුරු වන ලෙස, ඔහු වෙණ නදින් මිස අනික් නදකින් අපි තොස නොස නොවෙමු.
153. ඇසුව මඟ පල ලද එසුව මිස මිසදිටු වෙද? ඔහු වෙණ නද ඇසුව පසුව වෙන නද කවරෙක් අසා?
154. උරුවීසීයා දුටුවන් වීසීයා කරනෙව් ඔහු වෙණ රසීයා ඇසුවන් සිත් විසීයා කෙරෙයි.
155. දුමන මුල් ඉදුරු ලොබ ලිය පඳුරු ලවන මියුරු එ වෙණ නද සවන නොකරන කෙනෙක් කවුරූ?
156. ඔහු නිවෙස වට තුරු සිර සියොත්හු ද ගොදුරු ලොබ දුරු කර පියපතර නොහැර ඉඳ වෙණ සර අසති.
157. තිමදගළ ගිජිඳුන් ඔහු කළ වෙණ නද අසා කන්නළ නොසල්වත බිඟු රළ තමා මන දොළ පුරති.
158. බෝසතු ගුණ නිසා අන් ඇදුරන්ට වෙහෙසා වෙළඳුන් කී බසා මුසිල ගඳඹ පවසා
159. “හිමි, එසේ වුවහොත් ඔහුට මම අතවැසි වෙමි. මෙ මිල ආපසු දෙමි. ඔබ යන කල මමත් සමඟ යෙමි.”
160. මේ ලෙසට කියමින් සහතුට වෙළඳුන් සමඟ බරණැස් පුරට ගොස් මහ බෝසතුන්ගේ ගෙට පිවිස
161. මදක් ඉඳ මහ බෝසතුත්ගේ සොඳ මන නඳ වෙණ රැගෙන වැයීමට ඔහු පටන් ගත් සඳ.
162. අඳ මව් පිය දෙදෙන ඔහු වයන බව නොමදැන වෙණ මීයන කතී සැක යෙන සු සු ය යි අත ගැසු.
163. එයසා වෙණ තබා සිතෙහි ගරුමන් නො තබා උන් පද හිස තබා නැමඳ ගඳබා මෙ ලෙසින් කියයි.
164. “උදේනි පුර සිට වීණා සිප් ඉගැන්මට ගුත්තිල පඩි වෙතට ආමී. දැන් එ හිමි කොද මට කිය”.
165. “සගය, ඒ ඇදුරා කිසි කාරියක නුදුරා ගියෙය. බැහැර නොව දැන් දැන් එතෙ යි” ඉදූරා කිවුය.
166. උන් මෙ තෙපල කියත ගුත්තිල ඇදුරු ආයෙ ය. ඔහු පද කමල වැඳ මුසිල තමා ආ තතු කීය.
167. ගත ලකුණු බලමින් ඔහු සිත දුදන ගුණ දැන තෙපි ම වෙත නොවස සිල්ප නොදෙමැ යි මහසත කිවෙන්.
168. අඳ මව් පියන්හට නිතර අත් පා මෙහෙ කොට උන්ගෙන් වෙන සිප් ඉගැන්වීමට බෝසතුට කියවී.
ගුත්තිල කාව්යතය
[සංස්කරණය]169. මෙලෙසින් නොයෙක් වර දෙමව්පිය කී මෙහෙවර නොකළ හොත් අනදර වේය ඔහුගේ නුගුණ නොසමර.
170. හිමි තම නැණ නැවීන් බෙහෙවින් සිත් තරඟ සෑදි වෙණ සිප් මහණවින් මැනවීන් ඔහු පරතෙ‍රට කෙළේ.
171. මූසිල ගඳඹ ඇදුරු උවදෙස නොහැර සිතු ලෙස සකස වීණා සිප් ඉගෙන ගෙන ෙම් ලෙස සිතී.
172. මුළු දඹදිව් තලයට මෙ කලට මෙ නුවර උතුම් රජුට සේවය කළ ගුරුද මහළු වයසට පත්වීය.
173. එයින් මේ බරණැස නිරිඳුගෙ අදහස රැගෙන ගුත්තිල ඇඳුරු ලෙස සිතු ලෙස දවස් අරිමැයි සිතා.
174. හිමි, මෙතොප අවසර දුනහොත් මෙ නුවර රජුට නිතොර සේවය කර දවසැර මෙහි ම ඉඳිමැ යි කීය.
175. එසඳ මහ බෝසත් ඔහු කෙරෙහි මෙත් සිත් බඹ. දත් නිරිඳු දැක නැමඳ මෙ පවත් දන්වා ලීය.
176. අප අතවැසි ඔබට හැමවිට සේවය කෙරෙයි. හිමි ඔබට රිසියෙත දිවි රැකුමට වැටුප් දුන මැනවි.
177. එ බසට එ නරසී පින්වත, තොප නිසි වැටුපෙන් අඩක් වැටුප තොප අතවැසි යෙදෙයි පැවසී.
178. එම සඳ එ අතවැසි නරනිඳු පද කමල වැඳ මුදුනේ දොහොත් බැඳ එසබ මැද සිට මෙතෙපුල් කියයි.
179. හිමි සඳිනි, මෙ සමේ මුළු දඹදිව බැලුව, මියුරු වෙණ වැයුමේ සමව සිටිනෝ මේ අපි දෙදෙන.
180. හිමි, ඔබ ඉදිරියේ ඉදිරියේ වෙණ වැයුවත් සිල්ප එක සරියේ එයින් සරියේ පඩි දුන මැනවි.
181. එ සඳ එ නිරිඳු සඳ මනනඳ මෙ තෙපුල් කීය. “දියත පිළි ඇදුරන්ගේ මන් බඳ දිය දද බැඳ පසිඳු
182. මේ ගුත්තිල ඇදුරු තෝ දැන් තට ගුරු කෙළෙහි එ බැවින් තගේ නිසරු තෙපුල් කෙලෙසක බොරු නොවන්නෙ ද?
183. තම දිවි රැකුම් පිණිසා සිත ආසා ඇතත් මව් පිය ලෙසා සිටි ගුරුවරුන් වෙහෙසා බස් නොකීය.
184. දන අටී වඩන බුහුටී මොහු ඉදිරියේ පන් සිළු ද නො සිටි එයින් තගේ තෙල තෙපුල් නො වටී”.
සන්න සහිත
[සංස්කරණය]185. ඔහුට නින්දා කර සෙබෙහි සත සිතත අන්දා නරනින්දා කියත එ‍ෙතම මෙබන්දා බස් පැවසී.
186. මැදහත් නිරිඳු තුම, අප නොසම සම වන බව වෙනම තෙපලනු කිම? සිල්ප ඳුටු විට ඔබට ම දැනෙයි.
187. එ බසට නිරිඳු සඳ බෝසත්හු මුව තඹරට සිය නෙත් බිඟු විහිට එ සඳ මෙ ලෙසට තෙපුල් පැවසී.
188. අපවාදය නොබා වාදය කෙරෙමි යි කියයි. තොප පෑදය වෙණ වාදය ඉගැන්නු විලස සො‍ඳේ!
189. තමා ගුරු වූයෙන් මොහු සිප් තරමා දැනෙයි. එ බැවින්, පමා නොව වෙණ වැයුමා පුළුවන් ද කියව.
190. එ බසට නොපැකිලී සිතුවිලි දමෙහි පැකිලී තෙපලින් බොසත් එසඳ මෙ සේ තෙලී.
191. ගින්නෙන් නැගුණු දුම් දවත හොත් එම ගිනි කඳ විහිදූම් ලඳ ළු දුම් කුමැයි නොදවා ද?
192. මගේ සරණ තල වැඳ වෙණ සිප් උගත් අඳ බල මොහුට පුළුවන් කල, හැම කල පුරුදු මෙ මට බැරි කිම?
193. අතවැසිව ද නොදැමි මොහු හා වාද නොතරමි හිමි, එතෙකුදු වුවත් සත් වෙනි දවස සිල්ප දක්වමී.
194. නිරිඳු පද නිය රැස් සිහිලැස් පිරිසිදු දියෙන් මුදුන අබිසෙස් කර එතර බෝසත් තමා ගෙට ගොස්
195. ගුරුවර සරණ වැඳ අපමණ වෙණ සිප් ඉගෙන කෙළෙහි ගුණ නො සිතයි, ඔහුගෙ අව ගුණ මෙසේ සලකා.
196. ඔහු සිරුරෙහි නපුරු ලකුණු දැක එන උවදුරු දැන දැනම අප ගුරු බසින් එදා මොහු දුරු නො කෙළෙමි.
197.කිසි සිප් නොදත්තහු දුරු රට සිට පැමිණියහු මොහු සිය පිය සුතහු ලෙස අප ඇති කළ නිසා සොඳයි!
198.දියැහී යන දඬට පිහිටක් වෙතත් පෙර සිට දුදනන්හට පිහිට නොවව යන බස මට සැබෑ කෙළෙ.
199. කොපමණ ගුණ කළත් දුදනෝ නොවෙති යහපත් කිරි දියෙනි දෙවියත් අඟුරු සුදු වන කලෙක් නම් නැත්.
200. හිරි ඔතප් දුරුකර දුදුන ගුණ ගැප් පෙන්වීය. මොහුට සිප් විස ගොර සප් පෙවූ කිරි වැන්න.
ගුත්තිල කාව්ය ය
[සංස්කරණය]201. නුවණ නොසියුම් මට සිප් නිම්මට ගෙන ගියෙමි. මා කළ නො දැන්මට දැන් මට මු කරන දේ යෙදේ.
202. දැන් වු දේ බලව, අප දැන්නු දේ ඉගෙන වාදේ කෙරෙමි යෙයි. මෙසෙවු අයටත් සිල්ප සෑදේ!
203. සිප් සොඳ සේ ඉගෙන සිටිය බලවත් වයසේ මට මහළු වයසේ පෙර සේ වෙණ ගයනා බැරිය.
204. ම වෙණ අසම‍ානය. ඉනපෙර මානය කෙළෙමි, දැන් මට සමාන ය. ඉතින් අවමානය විඳ කිම් ද?
205. මට අතවැසිව සිටී මුගෙන් වන තිසරුවට නො පැමිණ පළමුකොට වතයට ගමන යෙහෙකැයි සිතා
206. සෙද පුරයෙන් නික්ම එ පුරට නුදුරු වන මැද ගනසා මඩුලු බඳ සිහිල් සෙවනැති රුකක් මුල ඉඳ.
207. තැවි තවි උන් සඳ මැනවි ඔහු ගුණ තෙදින් හිවි මෙර මුදුනෙහි සුරිඳු පඩුපුල් අස්න උණු වී.
208. සිහිල් සුව පහසින් වෙසෙසින් සිත තොස වඩන එ අසුන් එ ලෙසින් වන්ට කාරණ දිවැසින් බලා.
209. නොයෙක් වග වලසුන් හසරින් බිය සැක නොවී සිත සතොසින් වැළක එ සේ උන් බෝසතාණන් දැක
210. සත් සුර ලොවින් ඇවිත් බෝසතුන් වෙත සපැමිණ මහසත් එ වත මැද තනිව උන් කාරණා පිළිවිත්.
211. සොඳ එ තෙපුල් ඇසු මන නඳ බෝසත් විසින් අප සසඳ තෙපලන මෙ තොප කවරෙක් දැ යි ඇසු සඳ
212. දිවැස් දහසක් ඇති දෙදෙව් ලොවටම අදිපති ඉඳුරු දික් පති මට දනෝ සක් දෙවිඳු යයි පවසති.
213. පුරඳරා මෙලෙසින් සොඳුරා කී බස් අසා සතොසින් සිත පුරා මෙ අප ඇඳුරා මේ බස් කීය.
214. අව ගුණයට පිවීසි, නර රකුසෙකු ලෙසින් දිසි, කිසි කල ගුණ නොදත් පවිටු දුදනෙකු අතවැසි කෙළෙමි.
215. ඔහු ම වෙත රඳවා සොඳවා වෙණ සිප් දුනිමි. එතෙම දැන් තදවා වාද කෙරෙමි මෙමා කැඳවා.
216. සුර රද, අග මුල නො විමසා සකසා වෙණ සිප් දුනිමි. ඔහු සමවන නිසා මෙවන පෙදෙසා වනමි.
217. දහසක් නුවන් ලද හැම සඳ මුළු ලොව බලන පසිදු සක් දෙව් රද, එබ හැර මට පිහිට කවුරු ද?
සන්න සහිත
[සංස්කරණය]218. එ බැවින් ඔහු දිනා දිය දිද දියත බඳිනා ලෙසට මහ තෙදිනා සුදුසු වරයක් දෙවයි යදිනා.
219. උදය දිවයුරු ලෙස රුදුරු දුකඳුරු කර මුව තඹුරු පොබයා පුරඳුරු මෙ සේ තෙපුල් පුවසී.
220. ගුත්තිල ඇදුරු සඳ, වාදයට ඔහු වන් සඳ, තත් සිඳ සිඳ වයව සිඳි තතින් මනනඳ නද නැගෙයි.
221.නොයෙක ලෙස දිවුණුව සව් සතන් සිත තොස කර බරණැස ඉතිර ගෙන එ නද දස පැතිර යන සඳ.
222. මෙයින් එක ගුළියක් දමව ඉන් තුත් සියයක් සුරඟන බැස පසක් දන මන සක් සතුටු කර නටති.
223. මෙබඳු මේ ගුලි තුන ඇර ගෙන ඇදුර තෙපි යව එමදින මම ද එමි කියා සක් දෙවිඳුන ගිය සඳෙහි.
224. බෝසත් පුන් සිසි කැලුම් බට කොඳ මෙන් සතන් තුටු කොට මෙ වීට ඔහු දිනුමි යි තමා ගෙට ගියේ.
225. පුරඳුරු වන් පවර බඹදත් නර මියුරා ටෙණ නද අසුනුව සැරහී නො හැරා පුර වැසියන් රැස්වන ලෙස මුළු නුවරා බෙර පියවී කරවා
226. පිරිවර රජ සෙන් සමඟින් ඉඳිනට පුරඳුර වීජයොත් පායට සරි කර මෙ නුවර මැඳ විසිතුරු මඩුවක් කරවයි අග මැතිහට මෙහෙවර කී.
227. එසඳ නිරිඳු වදහළ බස් පිළිගෙන වෙසෙන සියල් සිප් සතරෙහි පුරුදු පසිඳු නොයෙක් ඇදුරන් රුස් කරමින මැතිඳු නිදොස් දිගු පුළුලැති බිම ගෙන
228. පුර වාසීන් සමඟව රජු ඉඳයා වෙණ වාදය රස වීඳයා අසනුව දනමන නඳයා වන ලෙස පුර මැදයා සොඳවා මහ මඬුවක් කරවා.
229. ඇමගේ සිත තුටු කර සිතියම් ඇඳ හැම සඳ මඳ මඳ සුළඟේ නද දෙන නඳ මුතු මිණි රන් රසු දැල් සමඟේ රන් දද බබළන මිණි යටගේ බැඳ
230. උඩ සුදු පිරිසුදු වියනුත් බඳවා එහි මුදු ඉඳුවර මල්දම් රඳවා විදුකිඳු යුරු රන් රසුදැල් යොදවා සැදු සුරසිඳු බඳු තිර වට අඳවා
131. බිම මොනවට සුවඳින් පිරිබඩ ගෙන මුතු සේසත් යට සිහසුන සදමින් දෙපසෙහි දිලි රන් මිණි වැට තනමින් විසිත්රු කොට අසෙනිය මල් ඉසමින්.
ගුත්තිල කාව්යමය
[සංස්කරණය]232. වෙසෙසින් දුටු දුටු සත පහදා ෙමලෙසින් මනහර එමඩුව සුසදා රජු සිරි සරණත සිරසින් නැමඳ ඒ මැතිඳ සතොසින් දැන්වු සඳ. 233. සොමි කිරණින් පිහිකුළු සොඳ පුන් සඳ සුර ගඟ රළ වැද වට කළ සුළකුළු රන් ගිරි කුළු නඳ සිරි සර පාමින් පිරිසුදු සුදු සිනිඳු කසී සළු ඇඳ 234. හිමකර සුර සිඳු කොඳ මුතු හරැහී පැහැ සර යුරු සුදඟර වෙරැහී ගෙන සුර තුරැහී මලකර පලු පල වැනි මනහර සිවු සැට බරණින් සැරහී. 235.විරිදු නිරිදු සෙන් පියළි අඳවා ඔවුන් පුරුදු සිරි ගැනුමෙහි නියළි මුහුදු වසන් මිහි ෙනෟමැලි රකිනා නිරිඳු මඟුල් මඬලග ගෙන උදුළි. 236. පිරි රුසිරෙන් බබළන සල නුවනින් මිස සක් සුරඟන වෙනසක් නොම වන නව යොවුනෙන් දන මන සක් පිනවන වරඟන දස දහසක් පිරිවරමින්. 237. දියත සතන් මන බැඳි වැඳි සහසේ සතොසේ නොයෙක් විරුදාවළි කියත,යුග සිදු ගොස සේ දියත බීහිරි කර දෙ පසේ සිට පසඟ තුරු ගොස කරත. 238. සිනිඳු වල් වීදුනා සුළඟින් එක්ව නික්ම දුවන ඉඳුවර දම් සරහින් සක්ව දිලෙන අබරණ රැස් තරහින් එරජ රජ මැති සෙන් සමගින් නික්ම. 239. සිවු වේදේ වෙසෙසින් දැන පරසිදු කී කී දේ සැබැවීන් බොරු නො කරන බමුණන් පවසන ජය තුති නාදේ අසමින් නරනිඳු සඳ සිත පැදේ. 240. නුබ දිලිහෙන ඉඳු සැව් සිය විලසින් විහිදෙන මිණි අබරණ රැස් පහසින් පුබුදින මුව තඹරැති පුර විලසින් ඉසුරන අසෙනිය මල් සතොසින් දැක. 241. කලා සපිරි මුව සඳ හස කැල්මෙන් දුලා දිමුතු ගඟුලැල් මෙන් මුතු හර බහා තම වෙත ඇල්මෙන් බලා සිටින ලිය පුළුල් දිගු නුවනග බැල්මෙන් බලා. 242. සෑදී සුදම් සබාවට සුර සෙන් ගෙන සතොසින් පැමිනණන සුරිඳු සුබාවට අවට අවසන් නොව දිලි රැවන් පබා සබාවට රජ රජ සෙන් සහ පිවිස. 243. සරා ලකළ කිරුළග මිණී රැස් වැද සරා උදය දිවයුරු බඹු සිරි ලද පුරා සේසත් උදුළ සිහසුන් මැද අරා පවර නරනිඳු වැඩ උන් සඳ 244. පලන් අබරණ දෝ වතුරෙන් සබය දෝ කර සොඳෝ ලොව පරසිදු නිරිදෝ සුවහස් ගණන් උන්නු. 245. වෙද වෙදඟ නිපුනෝ සතර පිළිබිඹු දැපුණෝ දිය වැඩෙහි දැපුණෝ පෙරෙවි බමුණෝ පසෙක උන්නුය.
සන්න සහිත 246. යසින් නොකිලිටියෝ ලොව කප් තුරුසේ සිටියෝ වාද ඇසියටියෝ සිටු තනතුරු පිහිටියො උන්නු. 247. තියුණු නුවණැත්තෝ රට රකිනා කැමැත්තෝ කුළුණෙන් ලතෙත්තෝ රජ ඇමැත්තෝ උන් වෙත උන්හ. 248. සමර සම සුරුවෝ අවි සිප් සරමැ සුරුවෝ නැණ බරණ දැරුවෝ රජ කුමරුවෝ පසෙක උන්නු ය. 249. රණගින් නොතැවීයෝ රජුගෙන් ලත් පදවියෝ ජය සිරිනි නොවියෝ රජ සෙනෙවියෝ දෙසක උන්නු ය. 250. රූපු රණ අරිටියෝ රට රැකුමෙහි බුහුටීයෝ රජ අණ දැවටීයෝ මහ රැටියෝ එක් දෙසෙක උන්නු ය. 251. සර සවී වැළඳියෝ කව් නළු රසය වීඳියෝ සත් සිදු කිමිදියෝ නොයෙක් සුදියෝ පසෙක උන්නු ය. 252. බරත සැක හළුවෝ රඟින් දන මන වෙළුවෝ වෙසින් සුලකුළුවෝ නන් නළුවෝ පසෙක සිටියෝය. 253. කවි බසෙහි රැදියෝ දනන් සිත දුක්සිඳියෝ කැමති සිරි වීඳියෝ නොයෙක් වැඳියෝ දෙසෙක සිටීයෝ. 254. නොයෙක් රට වැස්සෝ නිසි නිස්සෝ එහි ම, සෙස්සෝ මඩුවෙන් පිටත වෙන නද අසන රිසිස්සෝ සිටියෝය. 255. මදැතුන් බලැත්තෝ රුපු සයුර මෙර මත්තො අවීසිප් උගත්තෝ කඩු ගත්තෝ අවට සිටීයෝ ය. 256. නන් දෙසෙන් සපැමිණ එකසෙන් හියවුරු දරා අසුර සෙන් විලසින් නොයෙක් දුනු සෙන් එවෙත සිටියෝ. 257. විරු සිරියහ නො හළ රිපඳුරට රිවි උදයහ මෙර දිරියහ පබල රියැදුරෝ රිය නැඟී සිටීයහ. 258. මිණි කිකිණි ගැටලු රන් කම් කළණ පටලු රුපුන් මුළු පුටලු අසුරු අස් සෙනඟ ගෙන වටලු. 259. දිගු සොඬ පිහිල්ලෙන් වැහෙන සෝදිය හැල්ලෙන් දුරලු දුහුවිල්ලෙන් ඇත් වලල්ලෙන් ඈනරු සිටියෝ. 260. ඔවුන් වෙත වෙන දේසි රසී වෙමින් උනුනැඟ ගැසි ගැසී අතුරක් නොවී ගැවසී සිටියෝ. 261. බිම සිටි බැලීමට අවසර නැතැයි උස් කොට මැසිබැඳ එ මැසි පිට අයෙක් වාද දැකුමට සිටියෝය. 262. අයෙක් පසු පස්සේ ඇවිත් මිල දී රැගත් මැස්සේ අසු අස්සේ වෙණ අසන රිස්සේ සිටියෝ
ගුත්තිල කාව්යයය 263. නැඟි නන්දනසොඳුරු දුහුල් අබරණින් විසිතුරු එනුවර තුරු එදා කප් තුරු සිරින් විසිතුරු වී යැ. 264. නොයෙක් දෙස දන කැන් රැස් වු ලෙස කියනු කිම ? එ බරණැස පිරුණෙන් පහ පවුරු හිස අවසර නො වී. 265. එ දිනා බෝසත් ද ජය සිරි සඳ වළඳිනා ලෙස සිරුරත් නඳිනා සුවඳ දියනා සුපිරිසුදු තර. 266. රස මසවුලෙන් යුත් රස වත් බොජුන් වළඳා සොඳ සිනිඳු වන් ඇඳ උරබිත් සඳුන් කොකුමෙන් සරා. 267. සවණත මිණි කොඬල , යුවළත අඟු මිණි වළළු. උරඛීත එකාවැල, සරණත පැහැසර සලඹ සරා. 268. පිනි දිය ඉස නොමඳ වන සුවඳ මල් දම් පැලඳ විසිතුරු කර ඇකයෙහි සොඳ උතුරු සළු බහා. 269. මෙසේ සැරසී ගෙණ වීණාව ගෙත්වා ගෙන අත වැසි දන සමඟ බාසුරු සිහ රජෙකු මෙන නික්ම. 270. අද මොහුට ජය වෙයි දුටු දන හට සිතවමිනි මුව පියුම තුටුකර රජු උන් සබා මඩුවට පිවිස. 271. රන් ගිරි කුළ බෙදය දෙපස සොඳ දිලි හැලි මෙන් දෙපසෙහි සිට බො ළඳ ළඳුන් දුන් සෙමෙර නල විඳ විඳ. 272. රජ සෙන් කොඳ රැසා නඳ සඳ කැළුම් විලසා මඳ මඳ හසා කර උමා රස බස් පවස පවසා. 273. සරණ සල සලඹා රුවින් දන මන පොළඹා සිටින නර වරඹා රුසිරු රිසි ලෙස නරඹ නරඹා. 274. තම නම නිසා කිවියර වෙසෙසා බැඳි කියන කිවි බස් අස අසා ගැඹුරු පදරුත් විමසා. 275. ඔබිනොබ බමණ බිඟු පත් පහර පිටු ලැබ ලැබ සබ ගැබ සුවඳ කළ සොඳුරු ඉඳුවර කළඹ ඉඹ ඉඹ. 276. වෙන් වෙළපා එ උන් බඹ දත් නිරිඳු සිරිපා තොසින් පිනිපා කර වාද දිනමියි සදපා වෙමින්. 277. ගුත්තිල ඇඳුරු සඳ ඉඳ විණා වයන ලෙස පසෙක පණවන ලද සුදුසු අස්නෙක ගොසින් උන් සඳ. 278. තමා බල නොදැන ම නොපැකිල සබයට අවුත් රජ පද කමල වැඳ දෙසෙක මුසිලයා ද උන් කල. 279. වෙසෙස මහ බෝසතුන් අදහස සිදු වේ මැයි ඉන් සුරන් සඟ සඟ සැස් බොසත්හු දිනවන ලෙස සුර පුරෙන් බැස අවුත්.
සන්න සහිත
280. මිණි බරණ රැස් රැසින් සුර සැව් සුවහස් කර අහස් කුස හිස් නොකර සිටියේ
281. දෙදෙනා ම දෙ පිට ඉඳ සව් සත සතන් තුටු කොට සුර ගඳඹන් ලෙසට වෙණ ගායනාවට පටන් ගෙන.
282. ගිගිරියේ නවතා සිත් පිරියේ අසන ලෙස කන් බිහිරියේ කර සරියේ වෙණ ගායනා කරති.
283. අප බෝසතුන් මිස අනිකෙකු නොම අසන ලෙස සුර රජ අහසට සිට තතක් සිඳුවයි කීය. එ විඟස.
284. මහ සිපී ගුත්තිල සක් දෙව් බසින් සැතපී මින් දිනමැ යි දැපී බමර තත පලමුටවන් සිඳෑපී.
285. තත මතුද සාන්දේ පිළි මල් දප ද සින්දේ යස දිගත ඇන්දේ විජය සිරි සඳ ගෙන වැලැන්දේ.
286. එ සඳ සුන් එ තතින් සුරන් වෙණ නද පසු කර නද දියුණු දියුණුව නික්ම දසත විනිවිද පැතිරෙයි.
287. කෙළෙහි ගුණ සින්දේ අන්ද මන්දේ මූසිල ජයෙහි ලොබ බැන්දේ තමා වීණා තතද සින්දේ.
288. අනුවණකම් කෙළේ. ගරුන් ගුණ සිහි නොකෙළේ. ඉන් නද නො පතළේ මුළු දියත පතළේ අයස ම ය.
289. දෙවෙනි තුන් වෙනි තත සතර වෙනි පස් වෙනි තත සවෙනි සත් වෙනි තත මෙසේ මෙ අප බෝසත සිඳි සඳ.
290. දිය සපැමිණි දිය ගොස පළ කෙරෙමින් ගිය ගිය තැන රන් මුතු මිණි ඉස්වා ගිය ගිය දින නද මිණ ගෙන එන ෙමන සිය සිය ගුණයෙන් වෙණ නද නික්මිණි.
291. බිය සන් නොව බිඟු දැල් රැඳි කොපුලී අවසන් නොව වෙණ නදට ම කුහුලී මඳ සන්සුන් නො හැලී පියොවින් සිටි ගජ සෙන් සිතියම් ගජ සිරි කියලී.
292. කන්කළු වෙණ නඳ ඇසුමෙහි ලොබිනේ රන් රසු දැල් කොලහල වන බියෙෙන් සන්සල නොව එහි පිළිරූ ලෙසිනේ නන් හය සෙන් සිටියෝ සිටි මතිනේ.
293. නිති නිරිඳුගේ රැකවලෙහි නියුත්තෝ රැති ලෙස රැපුන් ඔද බ්ඳ ජය ගත්තෝ පැතිරෙන වෙණ නඳ බැදුණු සිතැත්තෝ අතින් අවි ගිලිහෙන බව නොම දත්තෝ.
294. මුළු දෙරණ දන මන මත් කරවන පුරඟන නඳ කරණ රසවත් වන වෙණ නද සවනොත් සඳ ලොබ දිවුණා දරුවන් ඇකයෙන් වැටුණා නොදනිත්.
ගුත්තිල කාව්යනය
295. පන්සිළු වීණා නද පසු බැස්වු මන් පින්වන වෙණ නද යෙන් තොස් වු නන් දන කැන් දුටුවන් බිය සිස් වු මින් රළ අවුත් ගංවෙරළට රැස් වු.
296. වර වෙණ නද අසමින් සිත සතොසිනි සියොතුන් සර හැර පිය පත් විදමිනි පුරඹර වසමින් සිටී රඟ කුම් මෙනි? සුර සෙනඟට සුරසුන් පැනවු මෙනි.
297. සවන් යොදා සකොබව නඳා සිත් එකඟ වන ලෙස වෙණ නඳ රැස් සුලබව සදා කුලය අසුබව නොහැර ව එන රිලවුන් සන් සල බව එදා ගියේ.
298. අස මානය එ මා සත්හු එ නදට කොවුලෝ උපමානය සමා නොවෙති. එයින් තමා නාද මිහිරැ යි යන දමා අවමානය වින්දෝ.
299. අසන රිසින් නයි කැල ඔසළෝයා ඔවුන වෙත ම සිටීන‍ා ගුරුළෝයා වයන එ නද ලොබ ම කළෝයා එදින සිත වයිර සිහි නොකළෝ යා.
300. දන මන බැඳි වැයුමෙහි ඇදුරෝයා මදුරෝයා සත් සර වෙණ නද විඳි සතොසින් රැඳි සැනහුණු ඉඳුරෝයා කිඳුරෝයා වැදි දන සිරි ගත්තුය.
301. විණා නද ඇසුමට සතොස් කරන ගොදුරට නොගොස් සිටින පිල් බර ගණ තම වෙසෙස් රුවින් මැවුවත් සඳැස් සවන් නො කොළැයි ඔබහට නොසතුටු වු.
302. වෙසෙසින් දිගත පුරායා යන නද අසමින් තුරු හිස් රඳන ගිරායා උමුවෙන් ගත් මියුරායා මී අඹ දැමු‍ෙවන් මියුරායා වෙණ නද ම ය.
303. සමුවෝයා රුති වන පෙතින් ඇවිදින් නිති මියුරැති වෙණ නද ළමුවෝයා මුවෝයා සිතුවිලි නැති රූ විලස මිනුසුන් සමුවෝයා තැති නො ගනිති.
304. නොම‍ඳේයා සුර නර සෙන් නිබඳේය‍ා නො ගොසින් සිටි වන වන වෙසෙසින් සතොසින් ලොබ නො සඳේයා විඳ විඳ මෙලෙසින් වෙණ නද අසන සඳේයා.
305. පටන් සුරිඳුන් දුන් උපදෙස් සිහි කොට ඉටන් බෙලෙන් ගුලි අහසට දැමුවෙන් තුටන් වඩන නව සියයක් සුර අඟනෝ බැස සිට නැටුමට පටන් ගත්තු.
306. ළඟ ළඟවා උනුනට වාදය කර වීණා පද වාදනය නො වරදවා සුරඟන රඟ බෙදය රඟ අඟවා රජ සබය සෙද පබෝදය කරවා.
307. සුර විලසී එකසී යටසින් ලන බැල්මෙන් වෙසෙසින් දන මන මත් කැ අහසින් බැස රඟ ගත් රඟ කෙලෙසී? විදුලිය සිය 308. කුසුම් සරාගේ දිමුතු යසස් වන් සුවඳ නුමුදු සරා ගේ මල් පැලඳ රඟන සුරඟන රඟ ලාගේ දකිති කායේ සිත කෙලෙසක උමතු නො වෙ ද? 309. රූ රැසේ අඳිනා ලෙසේ විදුලිය පබා අත් ලෙළ දිදී රන් රසේ එක්වන ලෙසේ වෙණ නාදනූ පා තබ තබා කම් දෙන පසේ ලෙසේ සැර ලෙසේ නෙතගින් සබා දෙස බල බලා සුර ලඳුන් දුන් රඟ සුබා එසේ වර මම් කෙසේ පවසමි. 310. පුන් මදාරා මල් දමින් මුදු දිගු සුනිල් වරලස ගොතා මන්මදා කිතුලිය ලෙසින් දිලි මුතු ලතා උරතුර සරා මන් නදා වන මිණි මෙවුන් නද වෙණ නදින් ඉතා එක්කොට උන් එදා දුන් රඟ දුටොන් තව කවරෙක් සක් සැපත් පතා? 311. පිපි සමන් කුසුමන් පටින් තන රන් හසුන් මෙන් මන් බැ‍ඳේ. ලඹ සවන් දිගු රන් පසින් දන නෙත් මුවන් බඳිමින් තදේ. මඳ පවන් වැද ලෙළ පහන් සිළු මෙන් රැගුම් දෙන රන් බ‍ඳේ දිලි ඔවුන් රූසිරු නුවන් වන් බඹ උවත් දැහැනින් මිදේ. 312. පා පියුම් බිගු රොන් සළා වන් දිලි රුවන් නුපුරු ගොසේ පාදගම් රා නාදනු කොට නැටුම් ගත් සුරඟන රැසේ ලූ බැලුම් පමණින් සුරන් සිත් නොකම සේ මත් කෙරෙත් මැයි ඒ රුගුම් රඟ දුටු දනෝ නුමුලා වෙතියි කෙසේ පවසමි. 313. පෑ උදුල් සිතියම් ලෙසින් සුරන් සහසක් නුබේ සිටිනේ. රූ නිමල් සුර ලිය තොසින් බැස නර රජ සබේ රඟ කෙරෙත්. මීරි කල් තන් සුන් වෙණින් බෝසත් ඔවුන් ලොබේ කරවයි. උතුම් මේ සියල් විසිතුරු එක තැන දැකුම් කි කලෙක ලැබේ. 314. දනන් මන දඟ කර නක නඳ වෙණ නද සමඟ සුරඟන රඟන රඟ බලා දියතග නිරිඳු තුටු වී. 315. විළි කඹයෙන් බැදී, ජය සකොබයෙන් තැති ගෙන, බියෙන් උන් මූදිල එ රජ සබයෙන් පිටත් කළෙ. 316. අසරණින් යන ඔහු දුටු දුටු දනෝ උරණින් තමන් බල පමණින් කැට මුගුරු පහණින් බැට දෙමින්- 317. මූසිල මෙ පුර තට ඉඳිනට නුවරෙක් නො වෙයි. ඉන් තෝ මෙහි නොසිට යවයි යම පුරයට නෙරපූ හ. 318. තොස් සිඳු මැද පිවිසි සුරන් මල් වැසි වස්සන සිව් වැසි ලෙසින් නරනිඳු සත් රුවන් වැසි වැස්වි.
319. මුදු වෙණ සදු ගෙන් පබුදු කළ මන කුමුදු නිරිදු සුවහස් ගණන් කිරුළු බෝසත් හට පිදු. 320. පෙරෙවි විප් මුළු බන් මිණි මුතු පබළු සුලකුළු රන් හූ සමග පෙරතුරු සලු සතොසින් ගෙන දැමු. 321. තොස් සිදු කිමින්දෝ තමන් ගුණ නොමැ සින්දෝ වෙළෙන්දෝ එ දිනෙහි දැමූ නන් වතිනි කඳු බැන්දෝ. 322. මහ බෝ සතුන් වෙන නදින් අපමණ සතුටුව ඇමැති ගණ ගණන් නොදැනෙන දනින් රජඟන සපිරූ. 323. වෙණ නදින සතුටුව පලන් අබරණ දැමුවෙන් කඳුලෙන් නුවනඳන ගියෙන් පුරඟන වන සිරිසුලු. 324. මුරු අඹර පහළ බෙර මනහර පිළි රැව් ලෙසින් පුර දොර දොර දහස් සුවහස් ගණන් ජය බෙර වයති. 325. එ පුර සත සිත තොස හෙළා වීජය ප‍ෙුද කෙළි කෙළ කෙළා පීළී හිස වට වෙළ වෙළා ඔහු යස සිඳු සළා රැපැයි. 326. එ තර නුබ මුරු බෙර හඩින් දෙරණ දෙන ජය බෙර හඩින් දනන් තුඩ ඔල්වර හඩින් දිගත් පිලීරැව් හඩින් පිරි. 327. රුති රුති නොයෙක් වෙස් ගෙන තුති ගී එක්කර කියමින් අයෙක් සිත තොස නො නැවතී සියෙක් රඟ රඟ පෑ යෙති. 328. ගත දැලි ගුරු තවර කර විසිතුරු විකර වෙස් ගෙන එ පුර දොර දොර නැරතුරු පැතිර සමහරු රඟ දෙති. 329. එ පුර ජය උත්සව සැදූ විලස උදු පවසනු කිම? පෙර රිවි සඳු නො හඳුනන ළදු බැහැර කෙළ කෙළ යෙති. 330. සත සිත නොමින් සැපත් තොස කනින් කන අම බිඳුසෙ වෙත්. තැනින් තැන බෝසත් පුවත් උනුන්හට මේ ලෙස කියන්. 331. රුදුරු ගුණ දස ගිව් සදා රම් රදා පදිඳු වූ ලෙස විරිදු මූසිලයා සදා අප පඬි පසිඳු විය. 332. අරිටු ලිය නුගුණය නිසා කුස වකුටු මිණ ලත් මෙන් මෙ දුටු මූසිලයා නිසා දැසා නුදුටු දෙය දුටුමුය.
333. මිහි තෙලේ සුරඟන දුටිමු. මන කලේ නො තත් වෙණ නද ඇසිමු. ඉන් එක කලේ ඇස් කන් ලත් පලේ අපි ලදිමු.
334. දනෝ සවනත හුණු මතින් තමන් තම නො දනිති. ඉතින් සුන් තතින් එ වන් වෙණ නඳ ඉතින් අපි කිකල් අසමු ද?
335. පොරණ ගජ කුඹුතලා පැන කැනහිලා මරණ පත් මෙන් අප ඇදුරු ලා උරණ වෙමින් මූසිලයා මරණ පත්විය.
336. මෙ සේ ජය කොළහල පුර දෙරණ තල පැතිරෙන විපුල පුද සිරි ලත් මෙ අප බෝසත් ගුත්තිල ඇදුරු-
337. ලත් දන දනට දී දිගු යට ජය කෙහෙළි බැඳ සත සිත සතුටු කර පුද පෙරහරින් තම ගෙට ගියේ.
338. ජය කෙළි කෙළින සත ගත තැවෙන යි සිතා දෝ දස සත සැඩ කිරණ රැගෙන දිනිදු අවර ගිර පත.
339. මූසිලයා සතන පිරුණු සෝදුක් විලසින දිගු බිත වසා ගෙන පැතිරෙන ගන අඳුරු කඳ වදිත-
340. ඇඳුරු වෙණ නද ලෙස තොප නද මියුරු නැතිවී ඉන් තඹර මුව රඳ නොදෙම්මැ යි විල් ළඳ විඟුන් අලෙවි.
341. වෙසෙසින් තුටුව සුර විලසින් විසුළ අසෙනිය කුසුම් විලසින් රැසින් අඳුරු කඳ බිඳ තුරු පහළ.
342. එතර පැළ දිගු ළඳ වෙළ පට දුහුල් හැඳ තරු වැල හර පැලද වැද ජය කෙළින ලෙස සැරුණු වැනි.
343. එතරැ ජය කෙළිය‍ට නො විතර සැරසුනත් දැක කුමුදාකර තෙමෙ පුබුදු කුමුදින් සුදහර ගතෙව්.
344. සඳ කිරණෙහි ගැලී සිලිලී වැහෙන සඳ කත බලී ජය කෙළි දැක ගලන තුටු කඳුළු සිරි කියලී.
345. තුරු බිබුළෙන් දිමුත එම රැස් මලෝලඹු ගත වියන් නිල් නුබ සියල් දිය ජය මඟුල් මැදුරත.
346. පුන් සඳ සඳුන් කඩ උදයග සණෙහි ගා මැඩ රැස් සඳුන් මඩ ගෙන නිසා කල් පිරි බඩ ගත් කල්හි-
347. නොමඳ සුර සෙන් සහ සිය සුර පුරට ගොස් වැද සොඳ සිහිල් පඬුපුල් සලස්නේ සක් දෙවිඳු උන් සඳ.
348. පුල් නිලුපුලැසියෝ මියුරු පිල් වරලැසියෝ සුර විලසියෝ සුරුදු වැඳ ගිය කරුණු පිළිවිසියෝ.
349. තොප කන් කළු කරන පන් සිළු පසු කරන සුළු වෙණ වැයුමෙන් සියලු ගඳඹ කුල සිළුමිණෙක සිරිසිලූ-
350. ගුත්තිල නම් ඇදුරු තත් සුන් වෙණෙහි සොදුරු විසිතුරු නඳ අසනුව මම ද ගියෙමි යි පුරඳුරු කීය. 351. සුරිඳු ගෙ එ බස් අසා සුරත් අත් මුදුක සලසා සුරඟන රැසා සිට මෙ ලෙසා දෙවිඳු හට සැල කළෝ. 352. බරණැස් යන්ට සමු දෙව, නැත තොපැස්සමු ඔහු අප ඇස් සමු කරව. අපි ද වෙණ නද අසන රිස්සමු. 353. උන්බස් ළෙන් දරා පුරඳරා හාතලී නම් රියැදුරා අමතා මෙ සේ ඉඳුරා බස් පැවසී ය. 354. පබඳා විජයොත් රතය දහසක් සිඳු යොදා කැලුමෙන් ලොව රඳා දිලෙන රන් දද පෙළින් සූසදා, 355. බරණැසට ගෙන ගොස් අදර කොට ගුත්තිල ඇදුරු රතයට නංව‍ා මෙ පුරට කැඳවා එවයි කීය. 356. එ සඳෙහි එ දෙව් පුත ගුවන් සිඳු මැද ගමනොත රන් නැව් යුතු එ රත රැගෙන බරණැස් පුරට යාගත. 357. රන් දද සැඩ නෙලෙන් වලා කඩ කඩ කෙරෙමින් රැසින් ගනඳුර මැඩ දිව එන රතෙහි සක් හඩ අසා. 358. එ පුර වැසි දන රැස තමන් දොර දොර එළි බැස කුහුල් අදහස වඩා පෙර දෙස නරඹා සිටිත. 359. සිය රැළියෙන් සොඳුරු තහවුරු විදුලිය ලවන් සඳ වෙල කුළ අයුරු විසිතුරු ගනරන් රතය පෙනුණි. 360. දුර දුටුවෙන් ඇති ලෙස වෙනස දැනගත නොහී සමහර දන සිට තම සිතේ අදහස මෙ ලෙස කියති. 361. වෙන මේ කියනු කිම? මේ මෙ සමේ අප පඩිඳු ගෙ මහිමේ දකින ලෙස දිවෙන පරසක්වළ ස‍ඳෙක. 362. උන් බස් නිසරු කර සමහරු මෙලෙසින් කියති. තොපි වියරු නො දොඩව්. ස‍ඳෙක් නම් සලකුණෙන් දුරුවෙ ද? 363. අප පඩි ගෙ ජය කෙළි කෙළිනට මැලි නො වන ලෙස දසත එළි කෙරෙමින් යළි උදාවන රිවි මඬල ම ය. 364. එ කල උන් බස් මැඬ අයෙක් මෙ තෙපල පවසති. රිවි මඩල උවහොත් මේ ගෙදිගු විල පියුම් නො පිපෙ ද? 365. පඩි පුදයෙහි බැදි නොයෙක දද සැලෙනු දුර දැක සපු කැලැයි සැක කර පියා විදහා දුවන ගුරුළෙක. 366. සමහරු මෙ බන්දා උන්ට නින්දා පවසති. ගුරුළින්දා උවොත් අඳුර දුරලන රැස් කොයින්දා? 367. ගුත්තිල ඇඳුරු ලද අප රදුට සිවුදිව්රද පුද කරනුව මෙ සඳ එවු මන නඳ සක් රුවන ම ය. 368. උන් බසින් නො වැළකි දනන් පවසන විලසකි. සකි සක් රුවන නම් නොයෙක් රුවනුදූල එක් රතයකි. 369. මෙහි දද සැඩ පවනෙහි වැණෙයි. ගුවනෙහි රනෙයි පෑ රන් සක් පෙනෙයි. ඉදිරියෙහි සුදු සිඳු පෙළ පෙනෙයි. 370. වෙණ නඳ ඇසීමට සුරුඳු පුරයට ඇදුරා කැඳවා යන ලෙසට මෙ පුරට එවු දිව රතයකැ යි. 371. කියමින් සිටි කලට එක විට අවට එළිකොට සඳ රිවි දහස් බටෙව් පඩි ගෙදරට දිව රතට පැමිණි. 372. එ සඳෙහි අප ඇදුරු දිව රියෙහි උන් රියැදුරු දැක දුරු නොවී සිටි තොරතුරු මෙ සේ පිළිවිසියේ ය. 373. රන් ගිරි කුල මුදුන බබළන ළහිරු මඬලෙව් රන් රතයෙහි මෙතන දැන් දිලිසෙන මෙ තොප කවරෙක් ද? 374. අසුරින්දා වෙයිද? නැතහොත් සක් දෙවින්දා? ම සිත සැක සින්දා තොප නම් ගොත් කුමන්දා කියව. 375. මාතලී එ බසට සිය රැළි විදුලි ලෙසින් තුනු කැළුමෙන් දිලී මෙ සේ කන් කළු බසින් තෙපලී. 376. අසුරා නම් රිපුය පුරඳරා නම් මහිමිය ඉඳුරා නම් දනුව මැතලී රියැදුරා නම් මම ය. 377. සුරඹ තොප වෙන නඳ අසමුව ලොබකර කිවුය. එයින් සුරිඳු ඔබ කැඳවා යන ලෙසට අප මොබ එවී. 378. එයින් අප හා සසඳා අද මන නඳ සුරිඳු පුරයට වඩිනු මැනවැයි පවර දිව රතය ළං කළ සඳ. 379. සුර කුමරෙකු ලෙසට ලෙසට සත තුටු කොට සැරි බෝසතු රතයට නැගෙන රිය ද අහසට පැන නැංගේ ය. 380. තුරු බිජු රැඳි නුබ කෙතට තඹ වතුරු එව් ගණඳුරු හුණ වන පෙතට දිලි ළවග එව් දිනපති දෙව් රද එන මඟ නියම කොට බැඳි දද එව් අරුණලු පෙරඹරට නැඟී. 381. එතර හැමා විලඹුවෝ දිනිඳු හිමි දැක බමර කිකිණි සැදි සිය පත් මෙවුල් දමා තිසර මන රමා දිමුතුමුතු හර පැළඳ පමා නොව නොහැර පහස විඳිනට සැඳුණු. 382. සොඳුරු තුරුණු සිය පත් සිය රැස් වතුර ඉඳුරු දෙසෙන් නුබ ගඟ වැද එත පැතිර අඳුරු සෙවෙල් තුරු සිය සිසි තිසර අතුරු දහන් කර ලොව නොහැර පිරුණේ.
383. ලොල් පිනි බිඳු බැමීය අතු නැමීය මල් මුවරද තෙමීය නල හැමීය බිඟු පුල් තඹරෙහි බිමීය බිමීය. රිය හිමිය. මල් සැර සැව් දැමීය.
384. ළහිරු රස් ගිහිණි යුග කෙළ තුල් හිම් වැද තුරු මල් වතළ පෙන ගනඳරු සිඳු සිඳිණි. මන කල් කමලුපුල් වන මිණි ගණ පෙනිණි. එම කල් දෙවන දිනිදෙව් රියද නික්මිණි.
385. සිය යසස බඹ සිරස සේසත් කෙරෙමින් තෙදගින් ඉඳුරසුන් උණු කරත පෝසත් තමා දැක තොස වෙසෙසින් වඩන ලෝසත් බලමින් එ සඳ දෙව් ලෝ වඩන බෝසත්.
386. සැලී සුපිපි දිමුතු සපු නා තුරු වැළ දිලි කුසුම් අතු නම නමා බිඳ බිඳ ඇලී ඉඳින කොමළඟ තුනු සිරිත් යුතු සැදි සොඳ උයන් වතු තැනින් තැන බැලී.
387. නුබ තලායා කලානඳන කැළුමෙව් දිය කලායා දූලා සරණ හස වැළ ලොලා බමන බිඟු දැල් මන කලායා පුල් විල් බල බලායා පලා ගොසින්.
388. අහස්ග‍ඟෙහි වැද එන සුවඳ මඳ නලේ පහස් ලදින් සතුටුව මිහි තෙලේ කෙළින මන කලේ පුරඹුවන වහස් බැලුම් ලැබ දහස් ගණන් පුර නරඹමිනි ගිය කලේ.
389. දුටු යම් සතුන් නෙත් සිත් විසි කරන බඳු මනරම් රුවන් සල්පිල් සිය දහස් සැදු සව් සුදු යස කැන් නිමල් පහකුළු සියෙනි සව් සිරිනි පරසිදු ගම් නියම් ගම් දිවි.
390. ළද ඇල් ගෙවිලියන් ඉඳ කියන රාගිය ගිය මඳ කල් සිට කන් පුරා රන් දම් සේ පැසී ගිය සුවිපුල් සුවඳැල් කෙත් දැක අසමින් සතොසින් සිත් පිනා ගිය.
391. මන කලාවන් වනතුරු පටින් දිලිහෙන සුදු නිලඹරින් සුසැදුණු මිහි කලා වලා වන් මිණි මුතු පෙළින් බබලන මේකලා වන් ගං හෝ වැලි තලාවන් දැක දැක ගොසින්.
392. ඉඳු නිලින් නිල රැගෙන රඳා ගත් මෙන් සුනිල් ගල පිලින් පිල විදහා මඟන මොනරඟන වට රැකවලින් වලා මග ගලින් ගල රඟන මොනර ගණ දිටි.
393. බැහැර නොගොස් රළින් රළ වැද වැද සිට යා කුළින් කුළ නොහැර පහර දෙන මෙන් අංබලින් බල පැහැර පුලිගු ඉසිනා ළතර මුවන් පොර මඟ පලින් පල දිටි.
394. මලීය ගලි රොණවුල් පෙණ මලීය ඉපිල ඉපිලීය ඇද හැලීය දිව එන පිලි පිලීය සඳ කැළුමෙව් හැලීය සිහිලැලීය ලැලීය හෙනු දිටි. 395. රන් සිරි වස නිගාය සිහිනිඟාය සුරඹ රුසිරු ළඟාය කොමළඟාය කිඳුරඟනන් රහාය සිරි රඟාය මඟ මඟාය රිවි මඟාය ගියේය. 396. තම නො පිහිකුළු අඹරට පැමිණි සඳෙහි නෙමිණි රැසින් ගණ කුලු නන් පැහැ කරන සුරඹ ළිය කිඳුරන්ගෙන් ගිහිණි ලකුළු සුවාසු දහසක් හිමාව් කුළු පෙනිණි. 397. මනකල් නිමල් සක්වල නිබඳ සරණා කෙළි ලොල් වතළ මින් රළ පබඳ රළ ගොස නොයෙක තැන දිසි සුවිසල් නොමඳ ගිරි කුළු නිල් මහ මුහුද ගණ කල් අහස මෙන් දිටි. 398. නිල් තලා පිට සිට මිණි පේකඩින් බඳ සුර ලොව රිදී ටැම් දකිනට පළමු කොට දිසි නිමිතෙව් සිලිලෙන් මඳ නිකුත්කොට උරගුන් රැගත් ගුරුළුන් සයුර පිට දිටි. 399. සුනිලඹර වලා පෙළින් ගැවසුණු මෙන් දුලා උලැඟි රල පතරින් නිතොර පිරි සක්වල අතර ගලා සිටින සිඳු මැඳ කොදෙව් සහ මහ දිවයින් සතර බලා. 400. පෙර සුර පුරට පව්රෙව් මෙර වටා සිටි සමුදුර කරඟ සෙමරට කිරණ මිටීලු යුගඳරු පටන් අඩකින් එකිනෙකට මිටි මන හර රුවන් සත් කුල පව් වළලු දිටි. 401. පැහැපත් පහග නන් රන් මිණි යටග බඳ දිගුබින් එකෙළි කර පවන වැද ළෙල දද නඳ සුර කැලන් මහ සත් දසන ලොබ කර තම සෙද එන ලෙසට කළ අත් සනෙවි දිටි. 402. සිව් දිගින් එන දෙව් රුපු සෙනඟ ලුහුබැඳ ලෙව් රකිනා දෙව් රද හැම සඳ රඳන සව සිරි දෙන දෙව්තුරු සියෙනි මන නඳ සව මහ රජය දෙව් පුරයට ගොසින් වැද. 403. මන නඳ ගඳෙව් රස එකිනෙක විඳ විඳම රිය ඇද ඉවත යන සිත් තුරඟ රැක රැක සුර ලඳ විදින නෙත් සැර පහර දැක දැක එ දෙව් පුර සිරි සැපත දැක දැක ගිය සඳ. 404. පින් පල අඳුන්වන සත නෙත රස අඳුන් වන දහසක් යොදුන් වන විසිතුරු වන නඳුන් වන පෙනිණි. 405. වට මිණි පව්රු රැදි බඳ දිලි රුවන් තල් වැට හැම විට සැදි සිටි නඳුන් එනඳුන් වනයට පිවිසි.
406. නිල් මිණි බිම පිහිටියෙන් එම උයන එක සැටි නිති උඩු යටිව සිටි අසිරි දෙවුයන් දෙකක් සේ දිවි. 407. මී බී මත් හස පැලඹී කෙළෙන ලද නො කැළඹී දිය පිරි නඳුන් පොකුණේ සිරි ද නැරඹී. 408. ගොසින් සක්වළ වැද කිරණ පෙළ පෙළ විහිදෙන සත් රුවනින් උදුල දෙසිය පණසක් පවුරු වට කළ. 409. දිගත වැද පිරිමැද කසුන් කලදෝ දද බැදි රැස් වතුරේ කිමිදි රුවන් වහසල් දහසකින් සැදි. 410. රන් දද පිහිළි කර නන් මිණි රැස් හැලි වැහෙන කැරලි කුළු සිය සැදි දහස් සුවහස් පහ පෙළින් දිලි. 411. සතොසින් පින පිනා දෙවියන් කෙළිනා සුපිපි සල් සපු නා සුසැදි ගෙවුයන් පෙළින් සොබනා. 412. කල් යල් නො හැර ම උදක් සුවඳැති මල් පිපෙන මිණි නිල් සිලිල් පිරි ගෙදිගු විල් යස පෙළින් මන කල්. 413. විහිදි රන් මිණි රැස් බිහි දොර සියෙන් සිය සැදි සව් සත සතන් බැඳි යොදුන් දස දහසකින් පිරි සිඳි. 414. සුර තුරු සුවහසින් රන් දෙදෙනි සන් අහසින්විසිතුරු තුරු ගොසින් සොබන සක් පුරට සතොසින් වැද. 415. සුවහස් සුරඹ දැක නෙතෙහි දුක් නිදහස් කර සිත තොස් සපුරා සුසැදි සුදසුන් වේ මැදින් ගොස්. 416. ඉසුරෙන් අග පැමිණි යසග සුර සබ අගමිණි දිගත මිණි රැසොවිදි සුදම් සුර සබ වෙතට සපැමිණි. 417. එසුර සබ දිග පුළුලිනි තුන් සියයක් යොදුනි. උසිනි පන් සිය යොදුන් අවටිනි යොදුන් නව සියයෙකැයි. 418. ටැම් ගනකසුන් මය.බිතු උදුළ පිළි මැණික් මය. ලොව යෙහෙක් නම් එබස දැක් මය. 419. රන් ටැම් උඩ සුසැදු උදුළ පිළිමිණි පේකඩ දිගත් මඩ රැස් දිලි එසබ දුටු කල නෙත් මැඩ ගනී. 420. පබළ වග රූ රුස් සන් රුවන් ගෝණැස් සැදි රන් රැස් විහිදි පල එසබ දුටු කෙනෙකි ඇස් ලද්දේ. 421. කල දෝ කැරුල්ලෙන් ලෙල දෙන රන් කෙහෙල්ලෙන් නේසඳල්ලෙන් සැදු එසබ සියල්ලෙන් විසිතුරු වි. 422. මෙලෙසින් සැදි පවර එ සුදම් සබා අබතුර තුන් ගවු විතර උස මැවුණු මනහර කුසුමාසනේ.
423. යෙළ යාළක් සොඳ විලවුන් අලෙවි කර සැටක් ගැල් පිරිය හැකි මන තද මිණි අබරණ පැළඳ.
424. ගව්වක් පමණ උස් පලන් කිරුළෙහි පිරිවෙස් දිදුලෙන් අහස් කුස් නොසිස් කර සහසැස් උන් සඳෙහි.
425. වරුණය පජාපති ඊසාන යන නම් ඇති සුරන් අඩ යොදුන් උස ඇති අසුන්වල උන් ඉක්බිති.
426. සිරිඳුට එක් පසෙක ගව් උස අසුන් දෙතිසෙක යෙහෙක පිරිවර ගෙන දෙතිසක් සුරෝ ඇවිත් වැඩ උන්.
427. එකල සුළඟින් ගෙන පිළීවෙළින් ඇතුළ මන කල මල් කෙමි අසුන්වල දහස් සුවහස් සුරන් උන් කල.
428. සුරිඳු සිත නම්මා සුර ඉසුරු නිම්මා ලද සුදම්මා සුර ළඳ සුරම්මා සුරඹ පිරිවරමින්.
429. ගන රසින් විහිදුණු නද දෙන නන් තුරු මලින් සුර සබ හිමව් ඇවිදින වසත් සිරි සිරි රැපැයි.
430. හැම සුර පබන්දා දඏ ලොබ සිඳු කුමුන්දා මනනන්දා රුවින් දිලිහි දිලිහී නන්දා සුරඹ.
431. වර කත රඟින් සර සුර සිරි සඳට ආකර සුර සබ කිරි සයුරු මනහර සඳ රැස් ලෙසින් පුවුටු.
432. සුරන් සිත් මුහුද නොමඳා රුවින් කලඹන සුදා නම් සුර ළඳද සුරඹ සමුදා සහ එ සදා.
433. සුර සෙන් පසන් වන බබළන මැද හසුන් රැදි සුර සබ විල වදින උදය රිවි රැස් ලෙසින් ගොස් වන.
434. සදෙව් ලොව දෙවඟන පසුකර රුවින් බබළන සුරිඳුට පියඹු වන සිත් නම් පවර සුරඟන එ සඳ.
435. උතුම් පෙරහර කොට විවා මඟුලට සපැමිණි සමර මල් දම් ලෙසටසුර රජ උන් තැනට ගොස් බට.
436. සුවහස් ගණන් දෙවඟන දහස් පිරිවර ගෙන මන නඳන රුවින් සුරිඳුන් පිරිවරා ගෙන සිටියෝ.
437. එ සබ මුහුදා රන් ගිරි මෙන් කැල්මෙන් රඳා සුර සමුදා සමඟ සක් දෙවිඳා මෙ සේ උන් සඳෙහි.
438. මාතලි රියැදුරා ගොස් පුරඳරා දැක වැඳ එ ගුත්තිල ඇඳුරා ඇවිත් සිටිති ඉඳුරා කීය.
439. සහසැසී සුරඟන අදහසී එක්කර සිනිඳු සුබැසී තෙපලින් වහා කැඳවා එවයි පැවසී.
440. රියැදුරු සුර රජුගෙ එ බසට තුටුව එම විට බෝසතුට එ පවත් කියා සබයට කැඳවා ගියේ.
441. රිවි කිරණට හමුව පිපි පියුමක් සෙ නවමුව සක් දෙවිදුට යොමුව පසන් සුර සෙනඟ පළමුව දැක.
442. විහිදෙන මිණි පබා වතුරෙන් සබය කළඹා දෙපස උන් මහබා දෙතිස් සුරිඳුන්ගෙ සිරි නරඹා.
443. මෙ සසර හිම් නො දැක කෙතරම් දහම් දත සත මුස කරවන තරම් මනරම් එ සුරන්ගෙ රුව බලා.
444. වල් විදුනා දැරු රුසිරූ සුර සෙන් සමඟ සක් දෙවිඳු පිළිරූ සොඳුරු රන් මිණි බිතින් පෙනෙත.
445. පුරඳුරු නො ඇඳින පිළිරු වරන්දය කියා වන නිසරු බියෙනි ඇදුරූ විමස විමසා සිටිත.
446. ඔහු කුහුලී දුරැර නෙතිඳුමිණි ලි මෙහෙයා පුරඳුරු මන කලී සතුටු විය යුතු තෙපුල් තෙපලී.
447. ඔහු කී බස් අසා බෝසත් සකසා නැමද දෙන පඬුරක් ලෙස රස මුසු බසිනි මෙ ලෙසට පවසා.
448. සුරරුපු යස පහස තමා යස රුස පෙන්නු සුර ඉසුරන් සිරස සරණ තඹරින් සැදූ සහසැස.
449. නො දැන්මා දුරුකර මතු සුර දැන්මා ලබමි. දැන් නර දැන්මා පිහිටි මා ගන්වූ කරුණු කිමෙක ?
450. ඇදුරු තොපගේ වෙණ නද තෙලෙ සුරඟනෝ අයැද ඇසියටි සඳ කිවු ය. එයින් අද මෙ තොප ගෙන් වූ යෙමි.
451. මින් උවමනායා මනායා අස්නෙක ඉඳ මනායා තුටුකර ගායනා කරවයි කියත.
452. සුරපති හිමි සඳිනි ගඳඹ ඇදුරන්ගේ නිති පවතින මේ සිරිති නොමිලයේ ගායනා කො කෙරෙති.
453. මෙ ස‍ඳේ සිත පැහැදේ වෙණ ගායනා කරව. මෙ තොප දොළ පසි‍ඳේ රිසි රිසි දේ දෙමැයි දෙවිඳු කී.
454. සහසැස මෙ සුරඹ පෙර දවද කළ පින් තතු ලෙස කියත අප සිත සතොස් කර මිල දීම නම් එම ය.
455. බෝ සතුගෙ එ බසින් සිත සිත පිරුණු සතොසින් යුතු සුර අඟනෝ ද මෙලෙසින් මඳ මඳහසින් කිවූය.
456. පෙර අද කළ කුසල් සැක හැර පසුව පවසමු. ඇදුර කල් නො යවා දැන් ම වීණා ගායනා කර.
ගුත්තිල කාව්යරය
457 . යන මේ බස් අසා මුවෙත් නො බැණ ම ඉවසා එ සබ එක් පෙදෙසා සුදුසු අස්නෙක්හි සතොසා ඉඳ,
458. මහ බෝසත් ඇදුරු සුමියුරු සත් සර නඟින සත් තතකින් සොඳුරු විසිතුරු වීණාව සදාගෙන,
459. සබා උන් සුරසෙත් එක එක සරින් කලඹා දිව ගඳඹ පසුබා සතියක් ම බා නොස් වතුරෙත් පිරිණි
460. සත් සර විදු වැළඳි පිරිසිදු වෙණ මේ කුළිත් සර රුදු වැසි වසින සබ සිඳු සතොස් වතුරෙන් පිරිණි.
461. සුර සබ සකොබ කර මනහර වීණා වයා උත් ඇදුරුට පවර සතුටු සුර අඟනෝ පෙර තමන්,
462. දන් දි දි සිල් රැක කසුප් මුනි සමයෙදි යෙදි පිත් කළ රඟ සිතු පැහැදි වෙත වෙත ම කිවුය.
463. උන් කළ පිත් අසා වෙසෙසා සිතෙහි සපිරුණු දළතොසා උතුළෙට බෝසත් මෙලෙසා තෙපුල් කීය.
464. දිවි පසල වුයේ ඊමකිත් වැඩ වුයේ කතට සැප වුයේ වෙසෙසින් පහන් වුයේ අද ය.
465. සිය සකිත් මුන් දැක නිදුකින් පිත් ඇසුයෙමි. මට මෙතෙකින් ඇඹෙයි. ඉතිකිත් ගොසිත් පින් රැස් කෙරෙම්.
466 . බෝසතුගෙ තෙපුලට තුටුව බරණැස් නුවරට ඔහු ගෙන යන ලෙසට සක් දෙව්ඳු මාතලිහට කීය.
467. මාතලි එසඳෙහි සුදු සිඳු පෙළිත් උදුළි බලි දිව රතයෙත් ඇදුරු සිය නුවරෙහි ම ඇරලී. 468. ආවයි යනු අසා සිටි සිටි තැනින් නොලසා ඔහු දකිනා ලෙස දනෝ සහසා ඇවිත් රැස් වු. 468. නරක් නිසි පින් කර සුර පුර ගොස් ලබන මේ වර තොප දුටුවෙන් ගෙන හැර කියව යි කිවුය. 470. එසඳෙහි තම ගොසින් වෙසෙසින් දුටු සුර පුරෙහි සිරි පවසන ලෙසින් මෙලෙසින් නිසි දම් දෙසුම් දෙසී. 471. සතොස කර සිය දහසක් දිව පහයෙන් සුනෙර හිස දස දහසක් යොදනෙක සැදි පසසක් මිස ඇති ලෙස පැවසිය නො හැකි සක් පුරවර සිරි නොයයෙක ලෙස දිටියෙමි. 472. සුර පුර සිරි සර වෙසෙස කිමෙක කියනු මෙ ලොව සියක් අවුරුදු එහි එක දවස. එවෙනි එ සුර පුර සිරි සැප ලබන ලෙස මඳකුත් අලස නොව තෙපි කුසල් කරව.
473. ඇතෙක දෙතිස් කුඹු දළ සිව් සැටක් දළ ඇති . ගෙයක රුවන් ටැම් සත්තෑ දහස් ඇති. රියෙක යොදන ලද සුදු සිඳු දහස් ඇති එ සක සැපත් පවසා කිම ඉමක් නැති. 474. ගෙයක පැහැය ගව් දෙසියක දිසේ යා . මලෙක සුවඳ සිටි සිය ගව් ඇසේ යා. ගලෙක මෙළෙක උත් සක් නැබ වැසේයා . නොයෙක එසක සැප කෙසේයා පවසමි? 475. ලොවැති අසෙකි. සියලු විසිතුරු සිරිසර කැමැති වුවොත් එක ගසකිත්ම ලද හැකි. පැවති මෙසෙව් නොයෙකි සුර පුර සර කවුරු කියති සිතිනුත් තොම සිතිය හැකි. 476. එහි රත් පහයෙක් සත් සිය යොදුත් උසය. තුත්සිය යොදුත් දිග ලෙළ දෙන දද රැස ය. එහි මත්තොස වඩන සුරහස ය. පිත් කොට එකකු ලද සග සිරි මේ ලෙසය. 477. මුනිඳු කිවද නොගෙවෙන සග සිරි සැපත සුරිඳු අනත ඉසුරු දත් පවසනු කිම? පසිඳු නොවන එක දෙව්යෙකු සිරි සැපත මුළු දඹදිව රජ සැපත දිළිඳු බවෙක. 478. උපත් දිනෙහි හත් සළු පැළැඳි දිවමලි ඔවුත් මියනනෙක් දිලි දිලි පවති . මෙන් එ සග සිටි දෙන බලි පිත්කමට ඇදහිලී නොකර ලෙවත් ඉඳින රඟබල.
479. ලොව දස දිගත සියග රැසිත් එළිකර සිතහ ඉසුරු ලද දෙව්යත්ට සතත නිසග අතිටු අරමුණු පමණකුත් නැත. එසඟ සැපත් විදිනොත් පිත්සිත කරව
480. පසග තුරත් නද යුරු මිණි කිකිණි ගොසේ ගමන නුබ කුසේ රුවත් සිරි තුබුදුව කියමි කෙසේ?
481. හැම සඳ සැප සහස දෙන විහිදි සුවඳ අඳුරු දුර ලන පැලදි රුවත් බරණින් මහිදි මහිම සුරසෙත් වෙසෙසින දිටිමි. දද බැවිත් දන මෙවැනි සග සැප තොවිඳි.
482. විසුවද එසග. සිරි නොදැනෙයි. ඇසුවයි නියම කොට කෙසේ දනෙනුද? ඉත් තිසු සුරඹ වෙණ වැයුමට පඬුරු කොට දෙසු කුසල් පමණක් අසව තුට.
483. එක් අහතක් සිවුරට දුත් වතිත් සොඳ සුරගනත් මැද පිත් පල දක්වන මෙත් සක් දෙව්ඳුගේ මත් පිනවන රුසිරු ලද කළ මනා සොඳ දුක් නොවිඳිනා පිත් ම ය.
484. ලකල් කුලගනක් නිමල් සුමන මල් දමකිත් පිදුවෙති සහ පිරිවති ගොස් දෙවෙනි දෙවලොව සියල් සිරිත් පැලඹෙයි එමල් පැළඳ මෙවෙති සැප ලද හැකිදෝ
සත්න සහිත
485. අගනක් සිය සිතු පැහැද පින්කෙත් ඇඳින දිය යුතු සුවඳ දි පුරඳරා වෙත ගොස් සුරඹ දහසක්තම සතු පිරිවරාගත සැදැහැ සිතු ඇත දිය යුතු නොවන දෙයකිම?
486. එක් අහනක් අතර මග පත් සගනට උක් රසයක් දුන් කුසලින් සග ඉපිද සක් දෙව්ඳුගෙ මන වඩමිත් ලහ වෙසෙයි. දාක් දුරලත මහ පිත්කමක රඟබල.
487. සැදැයුතු අගනක් පෙර රත් දාගැබෙක සිතු පහදවා සුවද පසඟුල් දුත්තී පිත්සර යුඹ දහසක් පිරිවරා ගතු. ඉත් පිරි නිවියද යුතුම ය. 488 . පැහැද දිනෙක අටසිල් රැකි එම පිතිත් සුරිඳු පුර ඉපිද හැම සුරඹ පසුබා නොමද ඉසුරු ලද අගනක මම දිටිමි . නිබද පොහොය සිල් රැකියොත් කියනු කිම?
489. දිය ලදෝතිනි දැත් සුර පුර බබලයි . දත් දෙතෝතිති පිත් කෙත් ඇඳින දත් දෙව.
490. සරොසව පරූස තෙපලන නැදිමයිලත්ට තිරොසව පවැති අඟනක් සක් දෙව්දුත්ට සෙසු අඟනන්ට වැඩියෙත් පියඹුව වෙසෙයි ඉත් වැඩි සිටියත්ට මඳකත් නොකිපෙව.
491. පෙර එක් දැසක් තම ලත් බත් බෙදා දි නොයෙක් පිරිවරාදි සුර සිරි ලැබෙන එ සක් දෙව්ඳුගෙ සිත් සමාදි කරවයි ලද එක් පිඩක් වත් බෙද දි වළ ඳව.
492. පෙර සිත පැද බික් සඟනට කිරි බතක් දන් දුන් කතක් පුරපුර රත් පරසාද තැනක් පිරිවර ලැබගතු . ඒ කෙ වණාද? ඉත් සිතක් ඇති මිනිසෙක් දත් නොම දේ ද ?
493. කෙලෙස් දෙවි සඟනට උක්දඩු කඩක් දී ළඳක් පිතිත්මැවි සුරපහයෙක පිළිසිඳ එ සක් දෙව්ඳුට මෙහෙසුත් පදවි ලැබ ගත්තු නමහට වැඩක් සිතතොත් දත් නොම දේ ද?
495. ලැදි ළියක් එයිත් පෙරා කැකිරක් දි පුරාඳ පුරා සැදි රුවත් පහයෙක සුරනිඳු සියෝකරා කැමැති සිරි විඳි. මෙ දි කිමැයි සිත අදරා නොකරව්.
496. අදරා කර ගිනිකබලක් දුත් අඟනක් එම පිටිවහලක් කර සුර පුරා ඉපිද සක් දෙව්ඳු කරා කෙළි කමලක් මෙත් උව. සග ඉසුරු බරා දෙන කුසලක රඟ බල.
ගුත්තිල කාව්යරය
497. සැදැහැති ලියක් මුල පලා අල දත් දි රූති රුසිරු සුර පිරිවර යසෝ බල ලැබ ලොබ වධා සුරපති සමඟ . සිරි විදි . මෙසෙව් තිර කල පල දෙන පිත් නොකරති.
498. දිළිඳු අගනක් කොසඹ කොළ දි නැසි රුවනුදුළ තිදස පහයෙක නිසි වැස රසි රුවිත් සුරනිඳුත් දෙළ පුරවයි. කුසල් කළ පල දේ ම ය කුසි නො වව්.
499. පෙර ඇඹුල් කැඳ සඟනට දුත් අඟනක් ගොසිත් නත්සර සිරිසර පායෙක ඉපිද මත් පිනවන පිරිවර දෙව් සරත් ලද. ඉන් සිල්වතුත් ලද දුන මනා දත් ම ය. 500. මුතිසුතක් හට එක තල් වැටක් දුත් ළිය වට ඇම කල් පිපෙන මල්වතු විල් සැදු මනකල් සුරිඳු පුර පහයෙක තුට වෙසෙයි. මෙසෙව් නිරවුල් දන් හැම විට දුත මැනවි.
501 .ඉසුරු පතා වහත් දෙකක් දුත් අඟනක් පැහැ පතා යොදුත් උසැති පහයෙක ඉපිද නුවත් සහස් තුටුවත් සහස් තුටුවන තුනු රුසිරු පතා නිති පතා පිත් කරව. මෙවත් සැපත් දෙයි.
502. අඟනක් පිත් පල අසා පත්කුඩය දි ලෙල රසු දැල් හඩය ගත් රත් පහයක සෙසු අගනත් ඇත් මැඬය මත් ලෙස වෙසෙයි අත් වැඩය කරතොත් පිත් මිස අතික් කිම ?
503. මඳක් සැකව නොසිතව මෙතිති කියෙමි. මගෙ නෙතිති නිදිව මෙ හැම සිරි දුටුයෙමි. සතිති එ සග සිරි සැපතිරව ලබතොත් පිරිසිදු සිතිති නිතර ම කුසල් කරව
504 . සියල් සුර පුර සිරි පැවැසු තමත් මෙ තෙපුල් නිමල් රිවි කිරණිත් දතන් මත් විල් පුබුදු කරවිය.
505 . දෙරණ යටි උඩු කොට එහි අම රසය කැටි කොට මුළු ලොවට දෙන මෙත් නිවන් දෙන දම් හැම විට දෙසන .
506 .බුදු කෙනෙකුත් ලෙසා නිති පර වැඩ ම උදෙසා පැවසු බණ අසා එකල් මුළු ලොව දනෝ මෙ ලෙසා.
507 .සුර සැපතෙහි ලැදි දස අකුසලයෙහි නොයෙදි. සිහි නුවණිත් යෙදි පැහැදි . නොමද පිත් රැස් කළෝ. 508 .සත වෙත පතළ මෙත් මැදහත් ම වෙත වෙර බැඳ අනුවණ මෙ දෙවිදත් පළමුත් මෙ සේ නැසුණේ වේ ද ?
509 . සුබැසි එක එක බසින් නිසි සගමොක් දෙන එ නරසි ඇසු බඹ සුර නරත් එකසී තුටු කර, 510 .නඳා අටඟිත් යුතු මියුරු බඹ ගොස විහිදා සිවුසස් සහ යොදා මෙ ගුත්තිල දා දෙසා තිම වි.
511 .මුළු ලොව වැවේ වා: දුබික් දුක් දුරු වේ වා : යුසිරි ලඟ වේ වා: රජුට දිය වැඩ මඟුල් වේ වා. විස්තර සටහන් 1. කව:-සිය පිත් සිරිත් ශත පුණ්යු ශ්රීදත් හෙවත් අනෙක පුණ්ය. ශ්රීව සම්හාර-යෙත් : දෙතිස් ලකුණෙත් සුපිහිටි පාදය ආදි තිස් දෙකක් මහා පුරුෂ ලක්ෂණ-යෙත්: කෙලෙස්, රාග ද්වෙපාදි මනුෂ්යආයා ගේ හිත කිළුටු කරන ධම් යෝ : තිලෝගුරු, තුත් ලෝකයට ගුරු වු: මුනි, සර්ව ඟදයත් වහන්සේ.
2. දස පෙරුම්, දාතාදි පාරමි ධර්මන දශය: බව බිරම්, සංසාර හිතිය,
3. මුනි නත්දන . බුද්ධ පුත්ර් වු .
4. සුගත්, බුදුරජාණත් වහත්සේ: මෙත් බෝසත් , මෛත්රේය බෝධි සත්ත්වයෝ : විදුරත් , ශක්රහ : තිනෙත් , ඊශවර : පියුමත් , සුය්ය් දිව්යෙ රාජයා: ගහනත් ගනදෙවි: තිනෙත් පු ත් , ස්කන්දි කුමාර: සත්සුර, දෙව්වරු සත්දෙනා නොහොත් යහපත් දෙවිවරු : මෙහි බුදු රජාණත් වහත්සේ ද දෙවි කෙනෙකු වශයෙත් සලකත ලද බව පෙනේ . දෙවානි දෙව යනු බුදුන්ට නමකි. මෛත්රෙ ය බෝධි සත්ත්වයෝ නම් නාථ දෙවියෝ ය.
5. උතුමගේ, උත්තමාංගයෙහි හෙවත් සිරසෙහි: නෙවළා දහම්, ත්රිදපිටක ධර්ම.ය: දිවගේ. දිව අගෙහි: මඬලගේ කඩුව අග.
6.රුදු. රොද්රි වු : අරිටු. අරිෂ්ට වු: රුපු, සතුරත්
7. අධිකරණෙහි නඩු විසඳිමෙහි: රජ නීති . රාජ්යර පාලනය පිළිබද නිති : වෙළඳ කුළඹර වෛශ්යෙ වංශය නමැති ආකාශය.
8. සිතුම්ණ, විත්තා මාණික්ය ය: බදුරු කළ , භද්රි ඝටය: කළබ , කාළාහ්රිය හෙවත් කඵ වළාකුළ: තිළිනෙත් . ත්යාකගයෙත්: මන දොළ, සිතෙහි ආශාව ; සුරත, හුරු අත හෙවත් දකුණු අත ; සුර තුරක්. දිව්ය වෘක් ෂයක්.
9. සග සැප , සවර්ගත සමිපත්තිය : අවා බිය, අපාය හිතිය: මොක් සැප , නිවත් සැප.
10. මල් පොල් වතු මල් වතු හා පලතුරු වතු: සඟ සතු කරවා දෙමිත් . සංඝ සත්තක කර දෙමිත් හෙවත් සාංඝික කරවා දෙමිත්.
11. යස සඳුත්. කීර්ති නමැති සඳුත් කල්කය: දිගැතුත් , දිඩ නාගයත් හෙවත් අට දිශාවත් පෘථිවිය උසුලා ගෙන සිටිනවා යයි සලකනු ලබන ඇතුත්: කුඹු, කුම්හයථලයත් : අලෙව් දුත් , ආලේප කළ.
සත්න සහිත
12. මුනිඳු සිරිතක් , ජාතක කථාවක් ; ඇසියැටි අදහසිත් . අසනු රිසියෙත් ; 13. . නැතක් , අප්ර මාණ වු: මොක් පුර මහ වතක්. නිර්වාණයට යාමට මහ මාර්ග යක් සමාන වු. 14. මහ කවිවරණ, මහා කවි වරෙණ්යථයත් ; කිකරුණ, කවර කාරණයකිත් ; 15. පරසතු මලිත් පාරිජාත කුසුමයෙත්; (පාරිජාත පුෂ්පයෝ වනාහි ශක්රක භවනයෙහි පරසතු නම් දිව්ය වෘක්ෂයෙහි හටගත්නාවු; සිවු සියයක් ගවු සුවඳ වීහිදෙන පුෂ්ප විශෙෂයක් වෙත් . ) වන පස මලිත් . කැලේ පිපෙන මල්වලිත්. 16. ම බසමා , මගේ වවත නමැනි අමාතය : සවත් දෝතිත් .ශ්රණවණය නැමති හස්ත පුටයෙත්; (දෝත සැදෙත්නේ අත් දෙක එකතු කළ විට ය.) 17. සග හා , සවර්ගය හා; දිගත ගහා , දිගත ගහා . දිගාත්තරයෙහි ගර්ෂිත වු රැස් ගහලා ; මහ ගහා ගෘහය ත් ; රජ ගහ නුවර ; 18. බිම්බිසාරය . බිම්බිසාර නම් වු; උදාරය , මහත් වු හවත් ආඩම්බර වු; වේළුවන . වේළුවන නම් විහාරය; වේළුවන යනු හුණ වතයයි. 19. දම්කිත් ලියට . ධර්මබයෙත් ජතිත කීර්ති නමැති ලතාවට; තෝ තැනි වන, ආලවාලක් බුඳු වු හෙවත් පන්දලමක් වැනි; 20. ලද මොක් සැප , ලද්ද වු නිරිවාණ සම්පත්තිය ඇර, අත්හැර ; සසරට පිවිස. සංසාරයට ප්රුවිෂ්ටව ; (ගෙෘතම බුදුරජාණන් වහන්සේ සුමේධ තාපස සමයෙහි . දිපංකර බුදුත් හමුයෙහි අතට පත් නිවත් සැප අත් හැර දුක් විඳින සත්ත්වසයා ගැලවිම සදහා සසරට පිවිසි සේක.) 21. සු විසි මුනි , දිපංකරාදි බුදුවරයත් විසි හතර නම;පෙරුම් දම් සමතිස , සමතිස් පෙරුම් ; ( පාරමිතාය , උප පාරමිතාය , පරමාර්ථ පාරමි තාය කිය පෙරම් දශය නැවත තිසකට බෙදා තිබේ) 22. යදිනට යාචකයත් හට ; පියඹ , ප්රිමය භාය්යාථව ;පියසුත, ප්රිරය දරු වත් ; සත් යළක් . සත් වාරයක් ; මිහිකත, මහී කාත්තාව; (පොළොව ස්ත්රීය වාවක ලෙස සලකන ලදි.) 23. සෙමෙර දිදුලෙන් , චාමරයන් ගේ දිප්තියෙත් ; තුසි පුරා, තුෂිත දිව්යව ලෝ කයෙහි; 24. බැඳැදිලිව, බද්ධාඤ්ජලිව; (වැඳ ගෙන) 25 . සක කුල සිඳු , ශාක්යි වංශය නැමති සමුද්ර යට ; සඳාණත්. චත්ද්රාියමාතවු;(සමුද්ර යට සඳ පහන අලංකාරයකි.)
ගුත්තිල කාව්යමය 26. තුනු. ශරීරය: රූ විසල , රූප විලාසය; රසඳුත් කළ, රසාංජනක් කළා වු; (රසාංජනය මනුෂ්ය යත්ගේ ඇසට ප්රිසය වස්තුවකි . මායා බ්සොවගේ රූප විලාසය ද ළු සේ විය.) 27. සත් බුමු පියුම් පිට , සප්ත භූමක හෙවත් මහල් සතකින් යුත් පද්මයත් මතු පිට; අබිරු, අහිත : සිහ තද කොට, සිංහ නාද පවත් වා: 28. සිරිකල , ශ්රී:කාත්තාව; අක්මත් කළ , ආක්ර මණය කළා වු හෙවත් පසු කළා වු; දු ක් මත් , දුඃබ විත්තය ; නොසලකා; වික්මත්, වික්ර මය ; පැවිදියටිව . පැවිදි වන අදහසිත් ; අබිතික්මත් කර , අහිනිෂ්ක්ර මණය කොටැහෙවත් ලෞකික සැප අත්හැර තපසට පිටත්වි;
29. බෝමැඩ, බෝධි මණ්ඩපයෙහි ; විදුරසුත් අරා, වජ්රා්සතාරූඪ ව; වදසුන් වඩමිත් , විදර්ශනා හාවතාවත් වර්ධනය කරමිත් ; සිව් සසුත්,චතුරාය්ය් සත්යූයත්; (දුඃබය , සමුදය, නිරොධය, මාර්ගය, යන සතර) පිළිවිද, ප්ර තිවෙධ කොට හෙවත් අවබෝධ කොට ගෙන ; පසුත් කර , ප්රතවඡිත්න කොට හෙවත් විතාශ කොට;
30. සව්තේ දැන , සකල ඥෙය දැන (දතයුතු සියල්ල දැනගෙන හෙවත් සව්ඥතාඥනය ලැබෙ) පල සමවතිනේ , එල සමාපත්තියෙත් ; ඉසිපතතේ ගොසිත් , ඉසිපත නාරාමයට ගොසිත් ; දම්සක් පවත්වමින්, ධර්ම චක්ර්ය දෙශනා කරමිත්;
31. බව රෑ, සංසාර නමැති රාත්රී යෙහි ; කෙලෙස් සඳ කිරණින් . ක්ලෙශ නමැති චත්ද්ර කාත්තියෙන් ; මුහුලු , මුකුලිත වු හෙවත් පරණාවු ; බඹසඳ පියුම් වන . බ්රදහ්මයත් ගේ සිත් නමැති පද්ම වන ; දෙසුම් රිවිගෙන් , දෙශනා නැමති සුය්යරයාගෙන්;
32. සුදසුත් නිවන් දක්වා,සුදර්ශනීයත්ට නිර්වාණය පෙන්වා; තුන් සසුත් ඇතිකර , පය්යානප්ති , ප්රරතිවෙධ, ප්ර්තිපත්ති යන ත්රි වීධ ශාසනය පහළ කොට: 33. සඟගණ ගඟත් , සංඝ සමුහයා නමැති තාරකා: වෙරඹර, විහාර නමැති ආකාශය; 34. පිත් කෙත්ව සිටි , පුණ්යමක්ෂෙත්ර:ව සිටි ; (දානමානාදි වශයෙත් ලොකයා විසින් පුණ්ය බිජයත් වපුළ කල්හි ඒ කරණකොට මහාළුල, මහාතිසංස ලැබෙන බැවිත් මහා සංඝරත්නය ලොකයාට පුණ්ය ක්ෂෙත්ර වේ.) 35. රත් මිණි ලෙත් කුසිත් , සවණ් මාණික්ය) ගුහාවක් අතුළෙත්; කෙසරු, සිංහයත් ;
36. රිවිරැස් සුබාවට . සුය්යු රශ්මි ආකාරයෙත් ; මිණි පබා , ම‍ාණික්යං ප්රනහාව ; අවට පැතිරෙන , වටේ විසිර යන ; සක්දෙව් සබාවට නිඟාකළ , ශක්ර,යා ගේ සුධර්මා නම දිව්යන සහාවට නිග්රිහ කළ ; දම් සබාවට , සහා මණ්ඩයට; 37. සවනේ ගෙවා දත් , සකලඥෙය මණ්ඩලය ඉතිරි නොකොට දැනගත් තාවු;
38. වයිර බැඳ. ආඝාත බන්ධනයට කොට ; (වයිර යනු සිංඟලාක්ෂරයෙත් ලියන ලද සංස්කෘත වෛර ශබ්දය යි.)
39. පහත් තම සිත් තුළ, ප්රලසත්නවු තමා ගේ සිත ඇතුළෙහි; සිව් දහත් , ප්ර්ථම, ද්විතිය, තෘතිය, චතුර්ථ යන ධ්යාොන සතර ; කමටහත් දුත් , කර්මස්ථානයත් දුත්නාවු; (කර්මසථාත නම් හාවනාව පිණිස අරමුණු කර ගත යුතුවු කරුණු සතළිසෙකි.)
40. තෙවළා බණ , ත්රිවපිටක ධර්මය ; මම මගෙත් උගතිම් , මම මගෙත් ම ඉගෙන ගත්තෙමි;
41. දුනුවායත් , ධනුර්ධරයත්;
42. නොහැකිළි, හැකිළිමක් නැතිව ; අවා පුරයට , අපායට ; මඟ හෙළි කරනෙව් , පාර එළි කරන්තාක් මෙත්;
43. මුනි මහතා , මුනීන්ද්රත මහත්මා ; නාලාගිරි මදැතා. නාලාගිරි නම් මත්ත හස්තියා; ඇරවි, මෙහෙයවි ;
44. සසර විය බේදය , සංසාර නමැති ව්යාමධියට බෙහෙතක් වැනි වු; මුනි අවවාදය, බුද්ධානුශාසනාව; සඟ බේදය කෙළේ, සංඝ හෙදය සිදු කෙළේය; පමාදය විය. ප්ර්මාදය වුයේය.
45. අසෙකි සක්වළ, අසංබ්යසවු චක්රෙවාටයත්හි; එක්වම එක්වද ., ඹක්කොම එක් වුණත් ; අසම සම වේ, අසම සම නම් වේ ; (බුදුවරයකුටම මිස අත්යද කිසි- වෙකුට සම නොවන බැවිත් බුදුහු අසම සම නම් වෙත්.)
46. රසි , රසවත් වු; එක එක බස, එක එක වචනය; සැහැසි, ශාක්ය සිංහ වු;
47. දියනෙත, ලෝ කයාට ඇසක් සමානවු; කුලුණු සව් ලෙව් වෙත, කරුණාව සියලු ලෝකයා වෙතෙහිද; නුවණ සව්නේ පදරුත. ඥනය සකලඥෙය පදාර්ථයෙහිද ; දහම් සිත සිත, ධර්මය සත්තවයත් ගේ විත්තයක් විත්තයක් පාසාද;
48. සනුවනෙක්, ඉන්ද්ර ය පරොපරියත්ත ඤාණය ආදි ෂඩ ඥනයෙක්; වාසනා ගුණ, ක්ලෙශ සහිත වාසනා ගුණයත් ;
ගුත්තිල කාව්යෙය
49. අබළුවකිත්. අබ පියල්ලකිත්; සතරණ, වතුරර්ණවයෙහි හෙවත් සතර සාගරයෙහි; පෙදෙස නැණ ලදුවයි , ප්රපදෙශ ඥනයක් ලැබුවේ යයි.
51. යමා මහ පෙළහර, යමක මහා ප්රාරතිභාය්ය ය; (එක් අංශයකිත් ගිනි ජාලාවක් ද අතික් අංශයෙත් ජල ධාරාවක් ද මවාගෙන දක්වන ලද ප්රාතතිභාය්යයය) වෙර කිළුටු. වෛරය නමැති ක්ලිෂ්ටය;
52. ගලහෙත , ගල පතිත වන කල්හි ; කිසිවක් නො දත්තේ ගලෙක්, අවිඥනක වු (අන්යග) ගලෙක්; එසෙවු ගුණ , එබඳු වු ගුණය;
53. දනපල් වරණ, ධනපාල නම් හස්තියා; දැමුණේ , දමනය වුයේය.
54. නිවන්දා , නිව්ාණය දානය කරන්නාවු ; බඹ සුර නරත් වත්දා, බ්රකහ්ම දිව්යක මනුෂ්ය්යන් වන්දවාගෙන; තිදස පුර වත් දා , ශක්රා පුරයට වන් දවසෙහි; මොහු සිත නොවත්දා, මොහුගේ සිතට වැදුණේ තැතිද ?
55. පුහුත් දොස් බල බලව පෘථග්ජන දෙෂයක බලය බලව;
56. මරුට සේවටුවත් , මාරයාගේ සේවක වෘත්තියට ප්රවවිෂ්ට වු; දෙසැට දිටු පස දෙසැටක් දාෂ්ටි නැමති පාසයන්හි; වැටුවත්, පතිත වු ; මිසදිටුවත් විලස, මිථ්යාතදෘෂ්ටිකයත් ලෙසිත්;
59. සවන, සර්වෂඥයන් වහන්සේ; දිවසවනින්, දිව්යි ශ්රලවණයෙන්; සවන කර, ශ්රසවණය කොට;
60. මරුගෙ තෙද කියපා, මාරයාගේ තේජඃක්ෂයය හෙවත් ඛල භංගය පෙන්වා; පිනිපා කරවන, ප්ර ණීපාත කරවන්නාවු හෙවත් වන්දවන්නාවු; අසුරිඳු දපා හළ. අසුරෙන්ද්රතයාගේ දර්පය හැරියාවු; (මෙ සියල්ල සිරිපා යන්නට විශෙෂණයි.)
61. රොන් සළා උදහන, රෙණුච්ඡටාවන් උද්වහනය කරන්නාවු; සරණ සළහා, පාදයන්ට සමාන වු;
62. ලා රසිනේ, ලාක්ෂා රසයෙන් හෙවත් ලාකඩ වතුරෙන්; තුන් මඩුලු වසා, ත්රිටමණ්ඩල ප්ර ව්ඡාදනය කොව; (ත්රිුමණඩලය නම් නාභිය සහ දනහිස් දෙකයි)
63. කහ බහණ, කාය බන්ධනය; (අඳනා සිවුරු උඩින් බඳිනු ලබන පටියයි.)
64. රන් පලස සිරි ලද, රතු කම්බිලියක ශොභාව ගත්තාවු; බුදු බඳ, බුඬ ශරීරය;
65. පැහැසර, ප්රඡභාසාරය; කලිඳු ගඟ පැහැ, යමුනා ගඟෙහි පුභාව (යමුනා ගඟෙහි ප්ර භාය නිල් පැහැයයි,) තවර තවරා, කවරමින් හෙවත් වර්විත කෙරෙමින්;
66. උතුළෙව්, උතුරා ගියාක් මෙන්; චිලිනව ගියා මෙන්, දියවී ගියාක් මෙන්; (මහමෙර දියවී ගියොත් රන්වන් ද්රතව්ය යක් වන්නේය.)
67. රුවන් රැස් දරා ලෙස, රත්න කාන්ති ධාරාවක් සේ; රත් කැලුම් බාරා, රක්ත කාන්ති භාරය; දසනු දෙස පෑරා, දිසානු දිශාවන් ප්රාහරණය කොට හෙවත් මැඩගෙන; සක්වල ගලින් බෑරා, චක්රනවාට පර්ව තයෙන් පිටත්ව;
68. ඔපෑ, ශොභාව; පෑවන ලෙස, ප්රටකාශ වන්නාක් මෙන්; හිවී, උස්වු; නුබතුරු නො පෑ, ආකාශයෙහි අතුරක් නොදක්වා; සඳරැස් සුසුදු, චන්ද්රන රශ්මියට සමානවු; සුදු පැ, සුදු පැහැය;
69. ගිනි මැදට වන් රතටවන් විලසින් කෙරෙමින්. අග්නි මාධ්ය්යට පුවිෂ්ටවූ හුනිඳ ඇට සමාන කරමින්; මඳට වන් රැස්, මාංජිෂ්ඨ වර්ණන වු රශ්මිය; ඇඹරිණි, ආවෘත්ත වී හෙවත් කරකැවුණේය;
70. පබසර කැලුම්, ප්රැභාස්වර කාන්තිය; (නීල පිතාදී සියලු වර්ණයන් එක්වු පාට)
71. සවණක් කැලුම්, ෂඩ් වර්ණ කාන්තිය;
72. නුවන් ලත් පල, ඇස් ලැබුණ ප්රතයෝජනය;
73. රන් රසු ගිගිළියෙන්. ස්වර්ණ කිංකිනිකයන්ගේ නාදයෙන්; සුවඳ ගඳ කිළියෙන්, සුගන්ධ වු ගන්ධ කුටිකයෙන්; පිපි පිය වෙළියෙන්, පිපුණාවු සුදු නෙළුම් නැමැති පාවාඩ පිටින්
74. පුද කුසුම් සුවඳට, පූජා පුෂ්පයන්ගේ සුවඳ හේතුයෙන්; බිඟු දැල් විලසට භෘංගාවලින් සේ; මිණිදැල් ලෙළ, කිංකිණී ජාලා ලීලොපෙත වන්නා වු;
75. තරිඳු සිරි පුස්නේ, චන්ද්රුයාගේ ශොභාව උද්වහනය කරන සේක්; සැප සහස්නේ. සුව පහසු ඇතිව;
76. පවසන බස් තබා, පවසමින් සිටි කථාව නවත්වා; නරඹා, බලා;
77. පිඹයා හළ, පිඹ හැරියාවු; සපුන් සේ, ෂඩ්පදීන් හෙවත් භෘංගයන් මෙන්;
78. කුම් නම් පුවතකින්, කවරනම් කථාවකින්;
79. දස බල බස්, සර්‍වඥයන් වහන්සේගේ වචනය;
80. වීසය රස පිළිබඳ, ලෞකික රස සම්බන්ධ; දෙතිස් කතා, ප්රයවෘජිතයන් විසින් අත් හළ යුතු කථා තිස් දෙක.
81. මහිදිව, මහත් ඍඬි ඇතිව; මහිම පෑ, හැස්කම් පෑවාවූ; පිළිවෙත්හි නොයෙදිව, ප්රතතිපත්තියෙහි නොයෙදී: 82. හිමි නිසා, ස්වාතමීන්ද්රනයන් ආශ්ර ය කො‍ෙ: 83. නිවට දෙව්දත් තෙර, නින්දිතවූ දෙවදත්ත ස්ථවිර; වනසට, විනාශය‍ට; 84. දැන් මතු ද, දැන් පමණක් ද: මෙ නියට, මේ නිවටයා: 85. දෙසුම් රිවි උදයට, දෙශනාව නමැති සූර්යෙයාදයට මෙ තෙපුල් අරුණු, මෙ වචන නමැති අරුණාලොකය: (අරුණා ලෝකය පැමැණෙන්නේ සූර්යමයෝදයට ප්රිථමට.) 86. මුදුන් මලසුන් මුදුනත, හිස නැමැති මල් ආසනය මස්තකයෙහි; රතතුල් සහස්පත පුදා, රක්ත හස්ත තල නැමැති නෙළුම් මල පූජා කොට: 87. සමතැස, සමන්තාක්ෂිවූ සර්වෙඥයන් වහන්සේස: 88. තෙකල් දත්, කාලත්රවය දත්තා වූ: පෙර විසි නැණින්, ප්රපවේනිවාසානුස්මෘති ඥනයෙන්: 89. කුරවි නද, කොවුලන්ගේ නාදය: විරසකර, රස නැති කොට: බඹ ගොස, බ්රෙහ්ම ස්වරයම: (බුද්න්ගේ හඬ බ්රාහ්ම ස්වරයයි.) 90. සිසි බිඹු, චන්ද්රද බිම්බය, ඉකුත්වන, අතීත කථාව; 91. ඉඳුරු පුර, ශක්ර් භවනය: 92. කලදෝ පවුර, රදීමය ප්රාගකාරය; 93. සිලිලෙන්, ජලයෙන් මහ උර, මහා ප්රා කාරය; 94. වත්සුණු, මුහුණෙහි ගාන සුවඳ කුඩු; අරකට, ආරක්ෂාවට; 95. පහග ලෙල දෙන, ප්රා සාද මුදුනෙහි දිලිසෙන; 96. රිදී පල, රජතමය ජදනයෝ හෙවත් රිදී වහල; 97. සිතඔ, සුදු වලා වන්; වහරෙව්, වරුසාව සේ; 98. හය කුර රොන් ගසින්, අශ්වයන්ගේ කුර වැදීමෙන් නිකුත් වූ ධූලියෙන්: පොකුරඹ රසින්, ඇතුන්ගේ සොඬින් නිකුත් වූ ජලයෙන්; 99. කුවෙර නුවරෙව්, කුවේරයාගේ රාජධානිය මෙන්; (කුවේර පුරය වනාහි මහත් ඵෙශ්චර්ය් නුයෙන් රැඳි රාජධානියකි. 100. රජෙක් නම් මෙ ම යයි, රජ කෙනෙක් නම් මේ තමා යයි.
101. තෙදග සොමි ගුණ, තේජාග්නිය සහ සොම්යන ගුණය; (අන්යොාන්යහ විරොෂිමේගුණ දෙකම ඒ රජු කෙරෙහි පිහිටි බව කීහ)
102. කුලුණැසින් සව් සත, කරුණාක්ෂියෙන් සකල සත්ත්වයා ද, නැණැසින් සව් සත, ඤාණාක්ෂියෙන් ශාස්ත්රකය ද; දක්නා විසින්, දකින හෙයින්;
103. (ඔහුගේ තේජස නමැති සූර්ය්ුණ යා වික්රුමය නමැති උදාගිරි මුදුනෙහි දිලිසෙන විට සතුරු රජුන් ගේ යසස් නමැති චන්ද්රසයා කලින් සිටි අන්දමට නොසිටින බව කියන ලදි.
104. යුදයට සුරත, යුද්ධයට ආසා ඇති; ඔහු සුරත,ඔහුගේ දකුණු අතෙහි; යුගදිව සුරත මිස, ඇස් දෙක රතුවීම හැර; සුරත නම් කොද,අති ක්රීඔඩාවක් නම් කො‍හි ද?
105. තගලිය, බඩ්ග ලතාව හෙවත් කඩු පත; ඔහුගේ කඩුව ලන විට හෙවත් ලෙල දෙන විට සතුරන් ගේ තේජසද වෙවුළුවේ ය. එවිට සතුරු භාර්යාන වන් ගේ ලජ්ජාව නමැති ලතාව සමඟ ඔහු ගේ යසස නමැති ලතාවද ලියලී ය.
106. නනවිසිළු, නානා ආයුධ නමැති සිඛා ඇති, රද දුම් කඳින්, රජස් නමැති ධූමස්කන්ධයෙන්; රළු ලවග, රෞද්රි වූ ලැවු ගින්න; ඉළු හළු කෙළේ, කැලෑව අළු කෙළේ ය;
108. ග‍තඳෙව් කුලයක, ගාන්ධර්ව ගොත්රනයක;
110. අනඟ රඟ, අනංගයාගේ ලීලාව;
111. පන්සිළු, පංච ශිඛායා; (ශක්ර‍යාගේ ගන්ධර්වයා)
113. පිළි ඇදුරු, විරුද්ධාවාර්ය්න් යන්ගේ;
115. රන් රසු දැල්, ස්වර්ණර කිංකිනික ජාලාව; (ගෙජ්ජි වැල්) සැණ කෙළි ක්රීවඩා
උත්සව;
116. පුන් කුඹු, පුන් කළස්; 117. අවන් හල්, ආපන ශාලා; 118. උදා දිනිඳු කර, උදය සූර්ය්ධා යාගේ රශ්මිය; හරණේ, බැහැර කර හෙවත් පරාජය කොට: අඳුරු විදා, අන්ධකාරය විද්ධවංසනය කොට හෙවත් දුරු කර, 120. අනුරූ පද තල තබමින්, ගීතයට අනුව පා තබමින්: බහුරු බැඳ, වෙස් මුහුණු බැඳ ගෙන: 121. සුරඟන රඟ රඟා, දිව්යාංරගනාවන්ගේ නැටුමෙහි ආකාරය; මනයොනසැර, අනංගයාගේ ඊ සැර; 122. සුරා පිරූ විතින් රා පිරවූ භාජනවලින්; බමන ගතින්, කැරකෙන්නා වූ ශරීරයෙන්;
124. සුරඹ ලෙසේ සලකවමින්, දිව්යාංගගනාවන්ගේ ආකාරය කල්පනා කරමින්; නළඹ. නා‍ටිකාවෝ; 125. බඹසර සිතවත්. බ්රාහ්ම‍ාචරීන්ගේ සිත වුවත්; 128. නන් වෙස් ගෙන, නොයෙක් වෙස් හැර ගෙන; 136. ණය නොවී ඉඳිමියි, මුදල් සම්භකර ගනිමින් සිතා ගෙන; උපවීණය සමඟ. විනාවෙහි උපකරණ සමඟ; වීණය දැඩි කොට සදා. විණාව බුරුල් නැති විධිය‍ට සදා ගෙන; 137. සිතින් සමනායා, සිතින් සිතාගෙන; 139. මැදුම් සැදුමෙන් සදා. වීණාවේ තත් මඳක් බුරුල් කර; 140. සැරයට ළං නොවන. ඊයකින් විදින්නට බැරි තරම් දුර සිටින, ලිහිනියකු, පක්ෂියෙකු; අත් පසුරෙන, අතේ කියවලින්; 141. ලිහිල් සැදුමෙන් වෙණ සදාගෙන. විණාවේ තත් මඳක් බුරුල්කර; 150. පන්සිළු තමා අව, පංචසිඛමය ආවත් (පංචසිඛයා වනාහි දිව්ය ගාන්ධර්වයා යි) 154. උරු විසීයා. ඌර්වශී නම් දිව්ය්ප්සරාව; දුටුවන් විසියා කරනෙව්. දුටු තැනැත්තන් වශී කරන්නා මෙන්; ඇසුවන් සිත් විසියා කෙරෙයි. ඇසූ අ‍යගේ සිත් වසඟ කරයි. 157. තිමඳ ගළ ගිජිදුන් ,තුන් ස්ථානයකින් මද වෑහෙන්නා වූ ඇතුන්; 169. නුගුණ නොමසර, දුර්ජන ගුණය නොසලකා; 170. සිප් තරඟ, ශිල්ප නමැති රළ පංක්තින්; වෙණ සිප් මහණවින්, විණා සිල්පය නමැති මහාර්ණවයෙන් හෙවත් මහා සාග‍රයෙන්; 179. අපි දෙදෙන මේ, අපි දෙදෙනා ම ය. 180. ඔබ ඉදිරියේ ඔබ ඉදිරිපිට; ඉදිරියේ වැයුවත්, තරඟය‍ට වාදනය කළත්; 191. මහ දුම් දවතහොත්, මහා වෘක්ඹයන් දවනවා නම්; ඒ දුම් වෘක්ෂයන්; 194. එතර, එවිට; 200. හිරි නොසියුම්, තික්ෂ්ණ නුවණක් නැති; මට. මොට්ටයා; නොදැන්මට, නොදැනුම් කම‍ට;
206. ගනසා මඩුලු බිඳ, ඝන වු ශාඛා මණ්ඩල බුද්ධ වූ; 207. පඩුපුල් අස්න, පාණ්ඩු කම්බල ශෛලාසනය; (ශක්ර.යා ගේ ආසනය) 209. වග වලසුන්, ව්යාමඝ්රබයන් හා වලසුන්ගේ; හසරින්, සංකචාරයෙන්; 211. අප සසඳ තෙපලන. අප හා සමඟ කථා කරන; 221. දෙදෙව් ලොවට ම, දිව්යප ලොක දෙකට ම; ඉඳුරු දික්පති,පුර්ව් දිශාවට අධිපති; 281. දිය දද, ජය කොඩි; 219. පුරදුරු, ශක්රොයා; 220. තත් සිඳ සිඳ වයව, තත් කඩ-කඩා වාදනය කරව; 225. බෙර පියෙවි කරවා, අණ බෙර ලවා; 226. පුරදුරු විජයොත් පායට සරිකර, සක්රවයාගේ වෛජයන්ත ප්රාරසාදයට සමාන කර; මෙහෙවර කී, ආඥා කෙළේය; 227. නිදොස් දිගු පුළුලැති, (වාස්තු විද්යාාවෙහි අන්දමට) නිර්දොෂ වූ දිග සහ පළල ගෙන; 230. විදුකිඳුයුරු, විදුලි කෙඳි වැනි; සුරසිදු බදු, ආකාශ ගංගාව වැනි; 231. මුතු සේසත් යට, මුතු එල්ලූ සුදු කුඩ යට; අසෙනිය මල්, උපහාර පුෂ්පයන්; 233. සොමි කිරණින් පිහිකුළු, සෞම්යඑ කාන්තියෙන් ප්ර;තිච්ජන්න වූ සොඳ පුන්සඳ, සුන්දර වූ පූණර්‍ චන්ද්ර යාගේ ද; සුර ගඟ රළ වැද, ආකාශ ගංගාවන්ගේ තරංග ස්පර්ෂයෙන්; වටකළ, වටකරන ලද්දා වු; රන් ගිරි කුළු, ස්වර්ණ ගිරිශිඛරයා ගේද; සිරිසර පැමින්, ශ්රී සාරය ප්රඳකාශ කරමින් ; කසී සළු ඇද, කශී ශාටක ඇඳලා; 234. හිමකර, චන්ද්ර යා; සුරසිඳු, ඓරාවණ; පැහැසර යුරු, ප්රුභා සාරය වැනි; සුදහර, සේවතාංගරාගය (සුදු පාට අළු); වෙරැහි ගෙන, ශරීරයෙහි තවරා ගෙන; 235. මුහුදු සවන් සාගර අවසාන කොට ඇති; මිහි රකිනා, පෘථිවිය රක්ෂා කරන; මඟුල් මඩලග, මඟුල් කඩුව; 236. සල නුවනින් මිස, ඇසිපිය හෙළීමෙන් විනා; මනසක් පිනවන, සිත සහ ඇය පිනවන්නා වූ; 237. සහසේ වැදි, වන්දි භට්ටයන් දහස් ගණනක්; විරුදාවලි කියත, ස්තුති ගීතිකා කියන කල්හි; යුග සිඳු ගොස සේ, යුගාන්තයෙහි සමුද්රර ඝොෂාව මෙන්; පසඟ තුරු ගොස, පංචාංගික තූර්ය ඝොෂාව; 238. වල් විදුනා, වාල විජනීන් (සෙමර මුවන්ගේ වාලධියෙන් කරන ලද පවන් සලන උපකරණයක්)
239. සිවු වේදේ; චතුර් වේදය: ජය තුති නාදේ, ජය ස්තුති ඝොෂාව; 240. නුබ දිලිහෙන, ආකාශයෙහි දිලිසෙන්නාවූ ඉඳු සැව් සිය, දෙව් දුනු සියයක්; පුර විලසින්, නගරයේ ස්ත්රී;න්; ඉසුරන, විසුරුවන. 241. කලා සපිරි සඳ සම්පූර්ණ් චන්ද්ර යා; නුවනග බැල්මෙන්, නෙත් කොනින් බලන බැල්මෙන්; 242. සුදම් සඛාවට, සුධර්මා නම් දිව්යය සභාවට; සුරිඳු සබාවට, ශක්රබයාගේ සභාවට; 243. සරා ලකළ, ෂඩ් වර්ණ රාගයෙන් අලංකෘත වූ; සරා උදය දිවයුරු ශරත් කාලයේ තරුණ සූර්ය්සඛ යා; සිහසුන් මැද අරා, සිංහාසන මධ්ය,යට ආරෑඩව; 244. පලන් අබරණ දෝ වතුරෙන්, පැලඳියා වූ ආභරණවල කාන්තිය නමැති ජලයෙන්; සබය දෝ කර, සභාව ධොවනය කැ; 245. සතර පිළිබිඹු දැපුණෝ, ශාස්ත්රආය නමැති ප්රජතිබිම්බයට දර්පනයක් වැනි; පෙරවී බමුණන්, පුරෝහිත බ්රා,හ්මණයන්; 246. වාද අසියටියෝ. වාද අසන රිසි වූ; 248. සමර සම, අනංගයා සමානව; සුරුවෝ; මනා රූප ඇත්තෝ; අවි සිප් සරමැ සුරුවෝ, කඩු ආදී සිල්ප සරඹෙහි සුරයෝ; 249. රණගින් නොතැවියෝ, යුද්ධ වහ්නියෙන් නොතැවුණුවූ; ජය සිරිනි නොවියෝ, ජයශ්රීෝයෙන් වියෝ නොවූ; රජ සෙනෙවියෝ රාජ සේනාපතිහු; 250. රුපු රණ අරිටියෝ, සතුරු යුද්ධයට අරිෂ්ට දර්ශන වූ; මහ රැටියෝ, රට නායකයෝ; 251. සුදියෝ, සුධීහු; 252. බරත, සංගීත ශාස්ත්රයයෙහි වෙසින් සුලකුළුවෝ, වේශයෙන් අලංකාර වුවාහු; 253. වැද‍ියෝ, වාද්යයවරයෝ; 255. රුපු සයුරු මෙර මත්තෝ, සතෘ නමැති සාගරයට මෙරූ මථනය වැනි වූ; 256. එකසෙන්, එකාංශයෙන්; හියවුරු දරා, ඊකොපු එල්ලා ගෙන; 257. විරු සිරියහ, විරශ්රීන මහිමය; රිපදුරට, සතුරන් නමැති අන්ධකාරයට;
258. සෝදිසි හැල්ලෙන්, නාසා ජලධාරාවෙන්; ඇතුරු, ඇත් ගොව්වෝ; 263. එ නුවර තුරු, ඒ නගරයෙහි වෘක්ෂයෝ; 269. බාසුරු සිහ රජෙකු මෙන, හාස්වර සිංහ රාජයකු මෙන්, 271. බෙයද, දැදුරු ස්ථානය; දිලි හැලි මෙන්, දිලිසෙන ඇල්ලවල් මෙන්; සෙමෙර නල, වාමරයෙන් ගෙන් සැලෙන සුළඟ; 273. නරවරඹා රුසිරු, රජ වනිතාවත් ගේ රූපශ්රීලය; 276. වෙන් වෙලපා, විෂ්ණු පරදවා; පිනිපාකර, වැඳ; සදපා වෙමින්, දර්ප සහිත වෙමින්; 282. ගිගිරියේ නවතා, සොෂාව නවත්වා; සරියේ, සමානව; 287. අන්ද මන්දේ, අන්ධ බාල වූ; 290. දිය, ලෝකයෙහි; දිය ගොස, ජය ඝොෂාව; 291. සිතියම් ගජ සිරි, හස්ති සිතියම් අකාරය; 292. සිටි මතතේ සිටියෝ, හිටිවන ම සිටියෝය; 295. මින් රළ, මත්ස්ය් සමූහයා; 297. සකොබව, ක්ෂොභ සහිතව; සදා කුලය, තමන් උපන් පරම්පරාවෙහි; 299. නයි කැළ ඔසළෝය, නාග සමූහයා බටහ; 300. මදුරෝයා, මධුර වූ; වැදි දන, වන්දි ජනයා; 301. පිල්බර ගණ, මොණර සමූහයා; සඳස් සවන් නොකළැයි, මොණර පිලෙහි ඇති ඇස් වෙනුවට කන් මැව්වේ නැතියයි; 302. සමුවෝයා. සමූහව; වෙණ නද ළමුවෝයා, විණා නාදයට ප්රීලතියෙන්; මිනිසුන් සමුවෝයා, මිනිසුන් හමුවෙහි; 304. සිටිවන වන, සිටිවනම සිට; 305. පටන්, පළමුවෙන්; ඉටන් බෙලෙන්, අධිෂ්ධාන බලයෙන්; තුටන් වඩන, සන්තොෂ වර්ධනය කරන. 306. සුරඟන රඟ ඛේදය රඟ අඟවා, දිව්යට ස්ත්රී,න් ගේ නාට්යන භෙදයෙහි ආකාරය පෙන්වා; පබෝදය කරවා, ප්ර්බොධ කර 307. සුර විලසී; දිව්ය ස්ත්රී‍න්: යටැසින්, කටාක්ෂයෙන් හෙවත් යට ඇඟින්; 308. කුසුම සරාගේ; අනංගයාගේ ෂඩ් වර්ණබ වූ; රඟලාගේ, නැටුමෙහි ලීලාව; දකිතු, දකිත හොත්;
309. විදුලිය පවා අත් විදුලිය මෙන් දිලිසෙන ඇස්; වෙණ නාද නූ පා තබ- තබා, වීණා නාදයට අනුව පා තබමින්; කම්, අනංගයා; දෙන පසේ ලෙසේ, දෙන්නාවූ සැර පය ලෙසින්; 310. මන්දා කිතුලිය. අනංගයාගේ කීර්ති ලතාව; (මේ කවෙහි, තුන්වන පේළියෙහි මන්මදා නොව මන්නඳා විය යුතුයි) මන්නඳා වන, මනෝනන්දනය. වන්නාවූ; ලඹ වන් දිගු පසින්, එල්ලෙන කන් නැමැති දීර්ඝවූ ස්වණර්‍ පාසයෙන් ළෙල පහන් සිළු මෙන්, ලීලොපෙත වන ප්ර්දීප ශිඛාලෙස; දැහැනින් මිදේ. ධ්යා,නයෙන් තොර වේ; පාදගම් රා, පා වළලු රාවය; නොකම සේ නොකැමැති පරිද්දෙන්; 313. සුරන් සහ සක් දෙවියන් සහිත ශක්රදයා; මිරිකල් මධුර කාන්ත වූ; 314. දියතග, ලෝකයට අග්රශවූ; 320. පෙරෙවිතුරු සළු, පෙරවූ උතුරු සළු; පෙරවී විප් මුළු, පුරෝහිත බ්රා හ්මණ සමූහයා; 321. නන් වතින්, නොයෙක් වස්තුවෙන්; 322. රජඟහ සපිරු, රාජාංගනය පුරාලූහ; 323. නුවනඳන ගියෙන්, නෙත්හි අඳුන් ගිය හෙයින්; වනසිරි ඉසුලු, විරහ ස්ත්රීාන්‍‍ගේ විලාසය ඉසුලුවාය. 325. පිළි, වස්ත්රඉ; 328. දැලි ගුරු, කළු පාට සහ රතු පාට: 331. දස ගිව්, රාවණ (ග්රීාවයෙන් දහසක් ඇති තැනැත්තා;) රම් රදා, රාම කුමාරයා 334. සවනත හුණු මතින්, කනේ වැටුණු පමණින්: ඇදුරුලා ආවාර්ය්ී යන් කෙරෙහි; 342. එතර, ඒ ක්ෂණයෙහි; සඳවෙල, සන්ධ්යාතවලා: පටදුහුල්, පට රෙදි; 343. කුමුදාකර, කුමුදු විල; සුදඟර ගතෙව්, ගේවතාංගරාග ගත්තා වැනි; 344. සිලිලී වැහෙන, ජලය නිකුත්වන: සඳකන, චන්ද්රව කාන්ත පාෂාණය; 345. තුරු බිබුළෙන්, තාරකා නමැති පබුළුවලින්; මලෝලඹු, එල්වන ලඳ මල්;
346. සුඳුන් කඩ, සඳුන් කැබෙල්ල; නිදා කල්, රාත්රිවය නමැති කාන්තාව; 347. සුර විලසියෝ, දිව්යෙ ස්ත්රීනහු; 352. සමු දෙව, අවසර දෙනු; තොපැස්සමු, තොප ඇස්වලට හමු වූ; 354. සිඳු, අශ්වයන්; විජයොත් රතය, ශක්රූයාගේ රථය; 357. රතෙහි සක් හඬ අසා, රථ රෝදවල ශබ්දය ඇසීමෙන්; 358. කුහුලදහස වඩා, අනුමාන අදහස් ඇතිකර ගෙන; 362. වියරු නොදොඩව්, පිස්සු කතා නොකරව්: 367. සිව්දිව්රඳ, චාතුර්ද්විපික රාජ්යගය; සක් රුවනමය, චක්ර; රත්නයමය; 378. අප හා සසඳ, අප හා සමඟ; 379. තඹ වතුරෙව්, තඹ පාට ජලයක් සමාන; අරුණලු, අරුණාලොකය; 382. සිය පත් සිය රැස් වතුර, සූර්ය්මා අශ්මිය නැමැති ජලය; අඳුරු සෙවෙල්, අන්ධකාරය නමැති දිය සෙවෙල්ද; තුරු සියපත්, තාරකා නමැති නෙලුම් මල් ද, සිසි තිසර, චන්ද්රරයා නමැති හංසයා ද; 383. රිය හිමි අනංගයා; මල් සැර යැව්, පුෂ්පවාන චාපයන්; 384. යුග කෙළ, යුගාන්තයෙහි; දෙවන දිනිදෙව් දෙවැනි සූර්ය්ලු යකු මෙන්; 387. කලා නදන කැලුමෙව්, කලා නිධිහුගේ කාන්තිය වැනි; 391. වනතුරු පටින්, වන‍ාන්තර නමැති උතුරු සලුවෙන්; මිහි කලාවන්, මහී කාන්තාවන්ගේ: මේකලා වන්, මේබලාභරණය වැනි; 392. සුනිල් ගල, නිල්පාට ගලෙහි; පිලින් පිල, පිල්ලෙන් පිල්ල; මඟන, අවලොකනය කරන; මොනරඟන, මයුරාංගනාවන්; මොනර ගන, මොනර සමූහයා; 393. යා කුළින් කුළ, යකුළෙන් යකුළ; පැහැර පහර දී; පුලිගු ඉසිනා, ගිනි පුපුරු විසුරුවන; 394. මලීය, මල්වලින්; ගිලි, ගලිත වූ; රොනවුල්, රේනුයෙන් ැාකීර්ණ වූ; පෙණ මලීය, ඓන මාලාවෙන් යුත්ව; ඉපිල ඉපිලීය, ඉල්පෙමින්; ඇදහැලීය, ඇද වැටෙමින්; දිව එන, දුව එන්නාවූ; පිලපිලීයැ, නොයෙක් ඔලයෙන් යුක්ත; සඳකැලුමෙව් හැලීය, චන්ද්රය රශ්මිය මෙන් සුදුපා‍ට වූ: සිහිලැලිය, හීතල බහුල වූ: ගඟුලැලිය, ගගා නිර්ඣරයන්; හෙනු දිටි, වැටෙනු දිටීය;
395. රන් සිරිවස, ස්වර්ණ ශ්රීලවත්සයට (රත්රන් උඩැක්කිය) ; නිඟාය, නිග්රවහ කළා වූ; සිහිනිඟාය, සිඟින් ඉඟ ඇති; සුරඹ රුසිරු ළඟාය. දිව්යූප්සරාවන්ගේ රූපයට ආසන්න වූ; කොමළඟාය, කොමළ දේහ ඇති; කිඳුරඟනන් රඟාය, කින්නරාංගනාවන්ගේ නෘත්යුය; ගිරි රඟාය, පර්වත රඟබිම්හි; මග මඟාය, බල බලා; රිවි මඟාය, හිරමඟ (අහස්ති); ගියේය, ගමනය කළේය. 396. තම නො පිහිකුළු, අන්ධකාරයෙන් නොවැසුනාවූ; සුවාසු දහසක් හිමව්කුළු, අසූහාරදාහක් හිමාලය කූටයන්; 397. මින් රළ, මත්ස්ය සමූහයා: ගණකල් අහස්, වැසිකාලයෙහි අහස්තලය; 398. නිල් තලා පිට, ඉඳුනිල් තලා මත්තෙහි, මිණි පේකඩින් බඳ, මාණික්යන පේකඩයෙන් යුක්තවූ (පේකඩ නම් කණුවක මුදුනයි); රිදී ටැම්, රජතමය ස්ථම්භ; 399. කොදෙව්, කුඩා දිවයින්; 400. පෙරසුරපුරට, ඇසුර පුරයට; යුගඳුර පටන්, යුගන්ධරයේ සිට; සත්කුල පව්, සප්ත කූට පර්වත; 401. අත් සනෙව්, අතින් කළ සංඥාව ලෙස; 402. දෙව් රුපු සෙනඟ, අසුර සේනා; දෙව්රද රඳන, වරම් දෙව් රජවරුන් වාසය කරන; දෙව්තුරු සියෙනි, දිව්ය වෘක්ෂ සිය ගණනකින්; සිව් මහ රජය දෙව් පුරයට; චාතුර් මහාරාජික දිව්යි ලෝකයට; 403. සිත් තුරඟ, මෙනා්මය අශ්වයන්; 404. පින්සල අඳුන්වන, පුණ්යි ඵලය අඳුන්වන්නාවූ; රසඳුන් වන, රසාංජනයක් වැනි වූ ; නඳුන් වන, නන්දන වනය; 405. රුවන් තල් වැට, රත්රන් තාල වෘක්ෂ වෘතයන් ඇති. 406. දෙවුයන් දෙකක් සේ, දිව්යල උද්යා නයන් දෙකක් ලෙස: 409. කසුන්, රත්රන්; කළදෝ රිදි; 415. වේ මැදින්, විථි මධ්ය යෙන්; 416. සසඟ, ෂඩ් දිව්යම ලොකයෙහි; මිණි රැසොරද, මාණික්ය් රශ්මියෙන් වොරජනා; 418. පිළි මැණික්, ස්ථටික මාණික්යණ;
421. රන් කෙහෙල්ලෙන්, ස්වර්ණ ධ්වජයෙන්: සඳල්ලෙන්, චන්ද්රිකකාස්ථලයෙන්; 427. මල්කෙමි අසුන්වල, පුෂ්ප කර්ණිකා ආසනයන්හි; 446. නෙතිඳු මිණි ලි මෙහෙයා, නෙත්රණ නමැති ඉන්ද්රලනීල මාණික්යච ආලොකය යොමු කොට; 458. සත්සර නඟන, සප්ත ස්වරය නගන්නාවූ; 465. ඇඹෙයි, ප්රයමාණ වෙයි; 471. පසසක් මිස, බුදුන් වීනා; 478. හන්සලු, ඇන්දවූ වස්ත්රන; පැළැඳි දිවමලි, පැලැන්දාවූ දිවමල්; 482. තිසු සුරඹ, සන්තෝෂවූ දිව්යා ස්ත්රී න්: 489. රුසිරු දෝතින්, රූපශ්රීව කාන්තියෙන්; 490. දැසක්, දාසියක්; 494. බික් සඟනට භික්ෂු සංඝයා‍ට: රන්පරසාද, ස්වර්ණ ප්රායසාදයෙක: 500. තල් වැටක්, තාල වෘක්ෂයක් (වටාපතක්); 501. වහන් දෙකක්, මිරි වැඩි සඟලක්: නුවන් සහස්, ශක්රරයා; 509. නරසී, ස්ර්වඥයන් වහන්සේ; එකසී, එක සමානව; 510. සිවු සස්, චතුරාර්ය සත්ය ; 511. දුබික් දුක්, දුර්භික්ෂදුඃඛයක්: